acemilik ve kaybetmek

öylece bakakalıyorum.
kaybettim, kaybediyorum. aptallığımı iyi niyetimle gizlemeye çalışıyorum. beceriksizliğimi ise sevimliliğimle.
eveeeet, benim her hayalimi kötü bir olaya bağladığım iç dünyama hoş geldiniz.
hayatta ustalaştığım tek konu yok. her şey yarım yamalak. en kötüsü de, sevgi dolu insan olarak bilinip de "ustaca sevmek nedir?" sorusunu kafamda tanımlayamamam. sevgi, hep acemiliği getirmez mi?
bana yardım etmek zorundasınız, bu konuda da saklayacağım şeyler var, bunları neyin arkasına saklayabilirim. mesela birdenbire çok konuşmaya başlamamı, kendimi hep yetersiz görmemi, sevdiğim her kimse onu dünyadaki herkesten saklayabileceğimi sanıp gülünç duruma düşmemi.
bakın, herkes hayatında en azından bir kere "kendimi rezil ettim" hissiyle günü sonlandırmıştır. ve teselli olacaksa söyleyeyim, birçoğunda siz kendinizi rezil etmediniz, güvendiğiniz kişi her kimse, sizin yanınızda durmayarak sizi rezil etti. rahat uyuyun.
herkesin her şeyi bildiği ve her türlü başarıyı elde ettiği yerde, gözlerini kocaman açarak onları dinleyenler. sizi hep kendimden biliyorum.
kursağınızdan öpüyorum.

Kaybede kaybede kazanmakta öğrenilir. Dünyada zekadan değerli tek şey tecrübedir.