Elimizde olmayan takıntıdır. Keşke ben de rahat olsam , ortalık daginikken yatıp uyuyabilsem. Gamsız olabilmek isterdim şu hayatta rüzgarın önüne savrulan yaprak gibi.
Bense Her şeyi o kadar son güne hatta son ana bırakıyorum ki artık neyin ne kadar sürede yetişebileceğini hissediyorum. Yapılması gereken işi öyle bir ana erteleyip öyle bir anda başlıyorum ki 5 dakika geç başlasam yetişmeyecek. herşeyi ucu ucuna yetiştiriyorum ve bu alışkanlığımı kısmen seviyor kısmen sevmiyorum.
Içine düştüğüm bir nevi hastalık. Bu derdin dermanı yok , bulamadım. Ağır olmaya çalışıyorum, hareketlerimi agirlastirmaya çalışıyorum, bir müddet sonra yine aynı. Herşey yerli yerinde olacak, her iş vaktinde ve düzenli yapılacak, bir yere gideceksem tam vaktinde orada olacağım. Bu hiz ve tezcanlilik bedenimi yorduğu kadar kafamı da yoruyor. Bir çaresi yok mu bunun sayin yazarlar. Biraz gamsız olma taktikleri verin.
