Kuzenim (10) instagram açmış ve ifşalık komik yüz ifadeleri yaptığı fotoğraflar paylaşıyor. Hepsini ss alıp büyüdüğünde şantaj yapmak için biriktiriyorum. Az önce abisini arayıp ona planımdan bahsettim ve birlikte evil laugh yaptık.
Ne yaparsam yapayım hepsinin en sevdiği ablası olmaya devam edeceğim çünkü tek ablalarıyım. Hehe
Bence dünyada annelikten sonra en güzel şey abla olmak. Çünkü bir nevi kardeşinizin sorumluluğu sizdedir yeri gelince arkadaş yeri gelince abla olursun. Kavga edince canı acıdığında senin canın daha çok acır. iyi ki ablayım. Ama ablamın olmasını da çok isterdim kardeşim çok şanslı.
Çok içten bir duygu. Bizim annemiz başımızda değil ben kardeşime anne arkadaş abla kardeş sırdaş ve yeri geldiğinde baba oluyorum. Bu duygu insanı olgunlaştırıyor ve muhteşem bir şey.
En tatlı his. Onlar için ikinci bir annesinizdir. Bazen aynı anda ağlamaya, gülmeye başlarsınız. Kardeşiniz kabus gördüğünde yanınızda yatmaya gelir ve size öyle bir sarılır ki o an sizden daha güvenli bir yer yoktur.
aradaki yaş farkına göre değişmekle birlikte erken yaşta ağır sorumluluklar almaktır. küçük yaşta annelik rolü üstlenmektir. çocukluğunu yaşayamamaktır.
en çok ben söverim ama en çokta ben severim danayı, kızıyorum çünkü benim kardeşim onun çok çok daha mükemmel olması gerektiğine inanıyorum yanıldığımı hissedip hayal kırıklığına uğradıkça da sinirim tepeme fırlıyor. ama o benim onu sevmediğimi düşünüp benden uzaklaştıkça içimdeki pişmanlık beni yiyip bitiriyor. hep küçük bir çocuk olarak kalsın hiç büyümesinde rahat rahat bağrıma basayım sevebileyim hep benimle olsun istiyorum. duygulandım bak şimdi seviyom lan var mı çok seviyooom.
Evin en küçüğü olmak değildir. Hele birde hep uzakta yaşadıysan büyükler bu sırada evlenip çocuk çocuğa karıştıysa aile yemekleri falan. Özlenen en küçük uzaktan gelen değişik birazda dışta kalmışsan tadından yenmez.
ya bebekti uyurken izlerdim. boyuma yetişti hala melek gibi uyuyor izleyesim geliyor. dünyalar kadar çok seviyorum.
büyüdü eşşşşek kadar oldu en yakın arkadaşım resmen. abla olmak mükemmel bir şey.
kokusunda mutlu olmak.
kendimi bildim bileli kendimden küçükleri hep sevdim. 8 yıl önce kuzenimin bir kızı oldu ve o zamana kadar aslında hiç kimseyi o kadar sevemediğimi fark ettim. evlat sevgisini bilmiyorum, açıkçası bilmeyi hiç istemiyorum da. ama o farklı... apayrı. herkesten ve her şeyden farklı. gardolabımın üzerinde onun el yazısından 'bu küçük ağaç * sarımsıturuncuyu çok seviyor' yazıyor. yazıyı 5 yaşında henüz okuma yazma bilmezken yazmıştı. anneannesine istediği cümleyi yazdırıp küçük bir kağıda aynısını kendi elleriyle sırf üzerinde emeği olsun diye geçirmişti. sözde bana çaktırmadan dolabıma yapıştırmıştı. o sırada tam arkasındaydım oysa.
üniversite tercih zamanımda başka şehre gitme ihtimalimin ihtimali bile kabuslar görmesine neden olmuştu. gece uykusundan uyanıp kuzenime 'sarı beni bırakıp başka şehre gitmez değil mi?' diye sorular sorarmış. kuzenim en son 'şuna gitmeyeceğim de de beni uyandırmasın bari. kaç kere gitmeyecek dedim inanmadı bana' demişti.
yılbaşında aldığı hediyede 'hayat en güzel hediye' yazıyordu. şimdiye kadar aldığım en güzel hediyenin kendisi olduğunu bilmezken...
