Abim çok tatlı bi insandır. Benim aynı zamanda en sevdiğim arkadaşımdır.
Ilkokulda da ne zaman benim sınıfıma gelse "sataşan bulaşan, dövülecek insan var mı?" diye sorardı.
Her işime destek olur. Ne zaman "babam bu sefer canımı çıkaracak" desem hemen kaç gel yanıma der. Ne zaman canım sıkılsa bi şekilde rahatlamamı sağlar. aslına bakarsanız babamdan göremediğim desteği pek çok konuda abimden görürüm.
Iyi ki de var, umarım çok çok çok mutlu olur. Mutlu olmayı hak eden tanıdığım nadir insanlardan. Bunu tamamen tarafsız söyleyebilirim.
Abimle aramda 14 yaş var. Bundan olsa mı gerek naber, nasılsından başka muhabbet geçmez aramızda. Büyüdüğümü de kabul edemedi. Çocuk gözüyle bakıyor hala. Çocuk gözüyle dahi baksada dünden bugüne bir gün bile abilik yapmışlığı yok. Var olupta yokmuş gibi davranması hep acıttı beni. Bu yüzden gerçekten keşke olmasaydı.
Hmm, dünya tatlısı. Böyle yüzüne 5 sn bakınca yanaklarını ısırasınız geliyor. Güzel bir kalbi var, içi tertemiz, zor zamanımda hiçbir beklentisi olmadan yardımcı oluyor. Yanımda oluyor. Benimle ağlıyor benimle gülüyor bazen sinirleniyor çok nadiren, sinirleniyor dediysem sinirli hali bile çok sevimli hemencik geçiyor. En ufak şey bile yüzünü gülümsetmeye yetiyor. Böyle baktınız mı benim gerçekten bir abim var diyorsunuz. Konuştukça huzur bulup rahatladığım nadir insanlardan.
Ben yeni doğduğumda o yeni yürüyormuş. Benimle ilgilenirlerken o evin önündeki havuza düşmüş. Bir hayatım daha olsa bu sefer de o varken yaşamak isterdim. Kendimi sorumlu tuttum çoğu kez, bu daha acı.
