musul kerkük konusunda ileri geri konuşan yalancı yobazların, bahane olarak "efendim rus harbinin sonuçları" diye örtbas etmeye çalıştıkları ihanettir.
lan 1877-1878 harbi harpti de, art arda patlayan trablusgarp, balkan, 1. dünya ve istiklal harpleri harp değil miydi? 93 harbinde hastalıktan ölenler dahil sadece 120 bin kayıp verdik, oysa saydığım savaşlarda milyonlarca insanımız gitti, ülke tükendi, elimizde ne ordu, ne donanma, ne silah kaldı!
durum böyleyken, 1877-1878 harbi, elimizde olan kıbrıs'ı savaşmadan ingiliz'e peşkeş çekmenin haklı gerekçesi oluyor da, saydığım onca yıkım zaten elimizde olmayan musul ve kerkük'ten vazgeçmemizin neden gerekçesi olmuyormuş?
yobazlar, boşuna uğraşmayın, haklı çıkmanız mümkün değil. çırpındıkça kendisini daha da rezil eden rezillersiniz o kadar...
oncelıkle olay kıralama ile baslamıstır, vatan topragı ıngılızlere kıralanmıstır, sonra ıngılızlere el koymustur, bır benzerı 12 adalardır ıtalyanlar el koymustur. verende sorun degıl alamayana bok atmak vardır. hatta afrıkada kaybetıgımız toprakların hepsını ısgal oldugu pek bılınmez, balkanlarda halk ısyan etmıstır, dıs guclerın destegıyle ama afrıka bıldıgın ısgal edılmsıtır. ses cıkarmazlar vatan topragı kutsaldı hanı amk.
Tarihi bilgisi gram kadar olmayan zatların içini kurcaladağı konu; ki o dönemde Rus Harbininin neticelerinden ötürü zoraki bir durumdur.
Bazı dangalakların bu zorakiliği ''ihanet''olarak değerlendirmesi de fevkalede yanlış ; sormazlar mı adama Musul'u ,Batum'u , Halep'i kaç kurşun atarak ingilizlere peşkeş çektiniz o vakit diye?
hakimiyetin altındaki vatan toprağını düşmana savaşmadan teslim etmek vatana ihanet olduğu için, vatana ihanet kapsamında değerlendirdiğimiz tutumdur. vatana ihanetin bahanesi olmaz.
söz konusu şahsın savaşıp, zafer kazandığı halde girit'i yunan'a teslim ettiğini ise bir kez daha hatırlatmak isterim.
yandaş ve yobaz tayfasının türlü bahanelerle haklı çıkarmaya çalıştığı ihanettir.
fakat söz konusu insafsız köpekler, hiç utanmadan "kemalistler musul'u kerkük'ü ve de 12 adaları peşkeş çekti" derler!
sanki istiklal harbimizin sonunda musul, kerkük ve 12 ada elimizdeymiş de iade etmişiz gibi!
sanki millette 15 yıl aralıksız savaşmaktan, milyonlarca şehit vermekten takat kalmış gibi!
sanki kemalistlerin elinde abdülhamit'in elinde olan ordular, güç ve para varmış gibi!
gidinin köpekleri!
ama bakın sıra abdülhamit'in yaptıklarına gelince insaf deryası kesiliveriyorlar!
lozan'a laf edenler, abdülhamit'in 1897 yunan savaşı'nı kazandığı halde, sanki mağlup taraf osmanlı imiş gibi imza attığı rezil anlaşmanın, girit'i yunan'a peşkeş çekmesinin lafını bile etmiyorlar.
ruslar zaten boğazına kadar sokmuş, yıldız sarayinda aazımızın tadı kaçmasın diye ingilizlere verilen arabuluculuk rüşvetidir kıbrıs. karşılığında hiç bir menfaat saglanmamıştır. kaybedilen yerler yine kaybedilmiştir.
ruslar anadolunun tamamını belki alacaktı o olmadı. o da belki.
ingilizler rusların güçlenmesini istemedi. yoksa osmanlı sikinde değildi adamların. kıbrıs da kaymağı oldu işin.
olur öyle şeyler bazen. denge politakasi uyguladigimiz dönemlerdi kim daha az silkecekse ona yakasiyorduk. el kol bagli, asrin en siyasi padisahi olsa da yaoacak birsey yok.
kıbrıs aslında ingiltere ye kiralanmıştır, yani de jure değil de facto verilmiştir. elbette ingiltere beklendiği gibi dünya harbi yle beraber kıbrıs ı ilhak etmiştir.
bu kiralama diplomatik açıdan pek lehimize gelişmemiştir, zira ermeni isyanları süresince bu defa da ingiltere osmanlı ya savaş açma tekliflerinde bulunmuş, bu kez de rusya buna yanaşmamıştır.
berlin antlaşması da osmanlı devleti nin diplomatik başarısı değildir, rusya nın balkanlarda siyasi alan kazanmasından çekinen avusturya nın endişelerini giderme çabasına bismarck dokunuşudur.
buna ek olarak tunus un fransa ya verilmesi de ayrı bir garipliktir.
sebebsiz yere vermedi elbette 93 harbinde ruslar yeşilköy'e kadar gelince mecbur kalınmış ingilizlere kıbrıs toprakları vaadi karşılığında istanbul'a ingiliz donanmaları yerleştirilmiş ruslar olası bir ingiliz savaşını da göze alamayınca savaş bitmiştir, kısaca mecbur kalındı.
Ulu Hakan II.Abdulhamit Han, Kıbrıs için ingilizlere Öyle Bir Anlaşma imzalatmış ki, Bugün Kktc'ye Müdahale Etme Hakkı Doğmuş oldu ;
işte Abdülhamid 30 Yıl Devam Edecek "Kurtlarla Dansı"Na Bu Şartlar Altında Başladı. işte O Asla ihlal Edilemeyeceğini Belirttiği "Hukuk-i Şahane", Yani Padişahın Simgelediği "Devletin Hakları", Lozan'da Unutmuş Olsak Bile Şehit Fatin Rüştü Zorlu'nun inanılmaz Mücadelesi Sayesinde 1958'de "Garantörlük Hakkı"Na Dönüştü Ve 1974'te O Haklar Sayesinde Kıbrıs'a Müdahale Edebildik. Bugün Lozan Sayesinde Değil, 1878'deki O Şart Ve 1958'deki Zorlu-Menderes ikilisinin Gayretiyle Kazanılan Hak Sayesinde Oradayız. Ne Yazık Ki, Abdülhamid Öldükten Sonra Öldürüldü, Diğer ikisi idam Edilerek. (vakit gazetesi)
"Hukuk-I Şahane" Abdülhamid Yağmurdan Kaçarken Tutulduğu Dolunun Ne Olduğunu Biliyordu. ingilizlere Hayır Dese, Ruslar Yeşilköy'deydi, Her An Başkente Yürüyebilirlerdi. Evet Dese, istanbul'u Kurtarmış Oluyordu Ama Kıbrıs'ı Kurdun Pençesine Teslim Etmiş Oluyordu. Bir Şeyler Yapmak için Kıvranıyordu Genç Sultan. Tuttu, Kraliçe Victoria'ya Mektup Yazıp Bir Şeyler Yapmasını Rica Etti.
Sonuç Alamadı. Ne Yapıp Edip Hem Tazminatı Düşürmeli, Hem De Balkanlar'daki Topraklarına Bir Geçit Açmalıydı. Berlin Kongresi'nde Ruslarla Yapılan Antlaşmanın Lehimize Değiştirilmesi ihtimali Belirmişti. Bu Fırsatı Kaçırmak istemiyordu.
işte O Sıkıntılı Çırpınış Günlerinde işgalin Geçici Olması Ve Rusların Kars, Ardahan, Batum Gibi Vilayetlerden Çekilmesi Halinde ingiltere'nin De Kıbrıs'tan Çıkacağını Taahhüt Etmesi Şartıyla Antlaşmayı imzalamak Zorunda Kaldı. Tarihler Yine Sıcak Bir Temmuz Gününü Gösteriyordu:
15 Temmuz. 133 Yıl Önceydi. Antlaşma Metnini Masasına Koydu. Bir Şart Daha Eklemek istediğini Söyledi.
O Şart Sayesinde Kıbrıs'a Müdahale Edildi; Bu Şart Layard'ı Şaşırttı Ama Abdülhamid Kararlı Görünüyordu. Yazılı Bir Güvence istiyordu. Kabul Ettiler. Bunun Üzerine Sol Üst Köşeye Kendi El Yazısıyla Şunları Yazdı Ve Altına imzasını Attı:
"Hukuk-i Şahaneme Asla Halel Gelmemek Şartıyla Muahedenameyi Tasdik Ederim." Altına Da Büyükelçinin Sözleri Yazıldı. Bu Antlaşmayla Padişahın Haklarına Asla Halel Getirilmeyeceğini Beyan Etti. Nitekim Berlin Kongresi'nde Borcumuz Düşürüldü, Makedonya Ve Arnavutluk'a Doğu Rumeli Diye Bir Geçit Açıldı Ve Devlet Nefes Aldı.
Padişaha Gidip Konuştu Ve Ona Telkinde Bulundu. ingilizlerle Antlaşmanın Yapılması için Elinden Geleni Ardına Koymadı. (Eğinli Said Paşa'nın Hatıratı, Bengi: 2011, S. 36.) Onunla Kalsa Yine Neyse.
Sadece 41 Gün Başbakanlık Yapmış Olan Kara Sadık Paşa Da ingiliz Tekliflerinin Kaçırılmaması Yolunda Layard Tarafından ikna Edilmişti. Hatta Etraftan Yükselen itirazları Da Susturan Sadık Paşa, Devletin Çıkarının ingilizlerle Anlaşmakta Olduğunu Açıktan Açığa Savundu Ve 36 Yaşındaki Sultan Abdülhamid'i Baskı Altına Aldı. Böylece Bir Yandan "ingiliz" Said Paşa'nın, Öbür Yandan ibnülemin'in ima Ettiği Üzere ingilizlerden Muhtemelen Rüşvet Alan Sadık Paşa'nın Gayretleriyle Antlaşma imzalanma Aşamasına Geldi.
Sultan Abdülhamid'in El Yazısı Ve imzasıyla (Sol Üst Başta) Kıbrıs'ı "Hukuk-I Şahaneme Asla Halel Gelmemek Şartıyla" ingiltere'ye Vermeye Razı Olduğuna Dair Belge (Başbakanlık Arşivi).
Abdulhamit Neden Kıbrıs'ı ingilizler'e Verdi; Bir Kere istanbul'un Burnunun Ucuna Kadar Gelmiş Olan Ruslarla Yapılan Yeşilköy (Ayastefanos) Antlaşması Kelimenin Tam Anlamıyla Bir Felaketti.
Topraklarının Üçte Birini Kaybetmiş, Balkanlar'daki Topraklarıyla Bağlantısı Kesilmiş, Üstelik 245 Milyon Altın Tazminat Ödemeye Mahkûm Edilmiş Olan Osmanlı Devleti'nin itibarı Da, Ekonomisi De Yerle Bir Olmuştu.
Devlet, Tabir Yerindeyse Çökmüştü. işte Bu Çöküşten Bir Çıkış Yolu Arayan Osmanlı Devleti'ne Güya Bir Dost Eli Uzandı. Dışişleri Bakanı Salisbury, Büyükelçi Layard'a Mektup Göndererek Rus Tehdidine Karşı Osmanlı'ya Yardım Edecekleri, Bu Hizmetlerine Karşılık Olarak Da Kıbrıs'ı istedikleri Teklifinde Bulunmuştu. Ancak Henüz Tahtta 2. Yılını Geçiren Abdülhamid'in, Mabeyn Müşiri (Genel Sekreteri) Eğinli Said Paşa, Bu Mektupları Önceden Okumuş Ve ikna Olmuştu.
ingilizler'in Kabaran iştahı; Geliyoruz 1878'e. Kıbrıs'ta 300 Yıldan Fazla Süren Osmanlı Hakimiyeti, 93 Harbi (1877-8) Sonunda ingiltere'nin iştahını Kabartır. Bu Tarihte Osmanlı Devleti Tarifsiz Zorluklar içindedir Ve ingiliz Emperyalizmi için Akdeniz'de Bir Üs Sahibi Olmanın Tam Zamanıdır. Üs Bahane Tabii. Asıl Derdi, Osmanlı'nın Yaklaşan Ölümünde Sahneye Daha Yakın Bir Sandalyeye Oturabilmek Ve Parsayı Ruslara Kaptırmamaktı. Bu Süreci izninizle Biraz Açmak istiyorum, Zira Kitaplarımızda Yuvarlayarak "Abdülhamid Kıbrıs'ı ingilizlere Verdi" Diye Geçiştirilen Olayın Bilmediğimiz incelikleri Var.
Büyük devletlü sultan abdülhamit han hazretleri Ülkeyi o kadar iyi yönetmiştir ki, ruslar istanbul kapısına dayanıp, hazine tam takır kalınca para ve ingiliz koruması için kıbrıs'ı satmak zorunda kalmıştır.
O zaman yüz bin gibi oldukça önemli bir türk nüfusa sahip, türk adası öylece verilmiş. Binlerce türk aile ingilizler'in insafına, daha doğrusu insafsızlığına bırakılmıştır.
"Padişah isterük!" diye çığıran çomarların biraz beyni olsa, halkın padişah için çöp kadar değeri olmadığını bu olaydan bile anlayıp, ders çıkarabilirler.
