insanın göğsüne öküz oturtan, müziği, çekimleri, rolünün hakkını veren oyuncuları, küçük kız ova'sı ile işte bu dedirten, son dönemlerin izlemesi keyifli en iyi yerli filmi.
Sanat ve sanatçı karşısında, ceket ilikleten cinsten bir yapım.
Aras bulut iynemli ülkenin en yetenekli, saygıyı sonuna kadar hakeden, geleceği pırıl pırıl bir oyuncudur.
Ova... Ahh ova... Can ova...
Hikayesini, konusunu vs hicbirini bilmeden izledim. Sadece internette guzel oldugunu duymustum o kadar, pek merak da etmemistim dogrusu.
Ancak; kendisini kati kalpli biri zanneden benim gibi birinin bile aglayayazdigi, gozlerimin doldugu bir filmdi. Bence oyunculuklariyla, hikayesiyle, sinematik unsurlariyla cok cok guzelbir film.
Zor begenen biri, Dram tarzi filmleri begenmeyen biri olarak son azamanlarda izledigim en iyi Turk filmiydi galiba.
Klasik darbe donemi ajitasyonu yapan bir film degil, siyasi propaganda kovalayan bir film hic degil. ulusozluk'te Kore uyarlamasi oldugunu ogrendim, hayranligim bizim senaristlerden Kore'liye kaydi biraz. Ancakanlatilan hikayeye kimse yok boyle bir sey, olmamistir diyemez. Filmi izledikten sonra yurtdisindaki Turk'ler (Almanya'ya isci olarak organize gidenler haric) tabi ki muhalif olur diyorsunuz. Devletin en kotu yuzunu gormus, her seyini geride birakip gitmis birinden halen yoneticilere, idarecilere dolayisiyla devlet denen soyut olguya ask beklenmesi beklenemez.
Sadece filmin sonunda, ailenin nerede ne yaptigini, babasinin son halini gormeyi bekledim. Son bir mutluluk sahnesi olsun isterdim. Yonetmen, yapim boyle bitirmek istemis saygi duyarim. Belki benim beklentim onlara cok klisedir, farkli bir sekilde bitirmek istemislerdir. Film elestirmeni veya sektorden degilim. Sadece izledigi filmde orjinallik, estetik, biraz zeka arayan, sorgulayici ve kendine guvenen bir film izleyicisiyim.
Son kismi icimde ukde kalmakla birlikte bence son zamanlarda cekilmis, yada benim izledigim en guzel Turk filmiydi. Kolay kolay film tavsiye etmeyen biri olarak, dram tarzini pek sevmememe ragmen izlenmesini siddetle tavsiye ederim.
Yönetmeni böyle psikopatlıklar yapmasın. Zorlamasın bu kadar. istediği eve girsin, bıçak çeksin, tekme atsın, insanların yüzlerine ayağı ile bastırsın. Gerçekten. Rahatlar. Kişisel rekorumu kırdım, filmin başında ağlamaya başladım, sonuna gelince ağlamayı bıraktım. Yüzüm ağlamaktan şişmişti. Beni 3 yerimden bıçaklamış olsa bu kadar ağlamazdım.
Buradan değerli bir yazar iflah ile ilgili bir küfür yazmıştı. Allah Allah dedim, bir insanın iflahı o eyleme nasıl konu olabilir? Araştırdım. Bu küfür ne anlama geliyordu? Neden insanlar iflah denilen o şeye böyle şeyler yapıyordu? Sonucunda ben olayı gözümün önüne getiremediğim için çok fazla anlamadım ve kendimce konuyu kapattım. Filmi izlerken o küfürün ne anlama geldiğini anladım.
Deli ya da zihinsel engelli olarak anılan memo aslında otizmli. 2020 yılında bile hâlâ klasik otizmlilerin deli olarak görüldüğü türkiye'de karakterin otizmli olduğunun belirtilmemesini sevdim.
Memo'nun çocuğu olmasına, evlenmiş olmasına takılmadım. Muhtemel tecavüze uğramış bir kızla evlendirildi, çocuk ondan değil. Çünkü başka türlüsü mümkün değil. Haliyle ben baba kız ilişkisi olarak bakamadım. iki küçük arkadaşın ilişkisi gibi geldi bana. Ancak aralarında oluşan saf sevgiye bayıldım.
Tek anlamadığım şey şu oldu. Asker neden kızının katilinin memo olmadığını öğrendiği zaman kaçak genci vurdu? Bunu hangi duygu ile yaptı? Neden yaptı? Kızını öldürmeyen birinin asılması ona ne kazandıracaktı? Anlamadım.
