bu günlerde yeniden hatırladım nefes filminin bu repliğini.
bakıyorum da, gerçekten televizyonlar 45 saniye olmasa da 10-15 dakika ayırıyorlar şehit haberlerine. üzüntülerini anlatıyorlar. devlet büyükleri yine "kanları yerde kalmayacak" demeçleri veriyor. fotoğraflar yayınlanıyor. sonra reklamlar. magazin haberleri.
gazeteler de farklı değil. ilk sayfalarında kocaman puntolarla şehit haberleri, resimler, fotoğraflar. lanetlemeler.
hemen arka sayfasında, 2. sayfada magazin haberleri, bodrum'da kim nerede ne yapmış.
tamam hayat devam ediyor anlıyorum, kimseyi de suçlamıyorum ama, işte bu durum da bu repliği haklı çıkarıyor.
anlık tepkiler verip, sonra unutmaya başladık her şeyi. olağan durum oldu bu. sanki şehitlerimize ilk sayfada görevimizi yapıp, daha ikinci sayfada magazine döner olduk.
sanırım ölen öldüğü ile kalmaya devam ediyor. insanlar da yavaş yavaş buna alıştırılıyor.
kitlesel tepkiler vermek yerine.
unutmayıp ne yapacağız allah aşkına. keşke şehit olmasalar ama ne gibi önlem alabiliriz. sanki ilk defa birileri şehit olmuş. ben pandemiden hemen önce gazi bir adamla konuşmuştum bile. üzüldük tamam.
