Çok kritik bir yaştan geçerken pes etmek, oyundan çıkmak.
Tabiki dinimize, kültürümüze çok aykırı bir hareket ama o yaşlarda iş ve aile hayatında problemler varsa dertler on kat daha fazla yük olur sırtınıza.
Ülkemiz ekonomik, sosyolojik ve kültürel anlamda gelişim dönemlerimizin gerekliliklerini yaşamaya pek müsait değil. o yaşları psikolojik savaş içinde atlatamayan yoktur herhalde..
Denediğimde 26'nın yarısıydım. 13 yaşında ne gördün ki diye bir soru akıllara gelebilir. Eğer sevginin ne demek olduğunu bilmeyen bir üvey baba ile aynı evde yaşamak zorundaysanız, çok sebebiniz vardır.
Neyse o üniversite hastanesinde yaşama döndürüldüm. Yıllar sonra kim derdi ki hayata döndürüldüğüm hasteneden mezun biriyle evlenip, hayata sıkı sıkı tutunmam için bir değil iki sebebim olacak.
Yapmayın! Bitti dediğiniz yerden başlayıverir hayat. Dumur eder ve siz öylece seyredersiniz.
O an yaptığınız çirkin şey, yaşayacağınız güzellikleri kaçırmaktan ve ömür boyu gözyaşı silecek bir anneden başka bir şey bırakmaz ardında.
Büyük konuşmamak ve kınamamak gerek insanın öyle bir anı oluyorki akıl baştan çıkıyor cinnet aşamasına geliyor o anda durum o raddeye gelmeden kendine çekidüzen vermesi gerekir insanın , olayları , yaşandığı yeri terketmekle başlamalı insan şunuda unutmamalı bir insanın intiharla herşeyi son bulmuyor tam tersine sonsuz bir yaşama pencere açılıyor iyi veya kötü yaşantın neyse ona göre şekilleniyor sonuç , intihar bir son değildir herşeyin biteceği anlamına gelmiyor.
