Ve bunlara ilave olarak insanlık tarihinin en büyük vahşeti olan sonrasında katillerin zaman aşımı ile beraat ettirildiği Madımak Oteli ile diri diri yakılan insanlar...
10 yaşındaydım. Turgut Özal'ın ölümünü, yerine Süleyman Demirel'in geçişini, Uğur Mumcu'nun öldürülmesini, "kıl oldum abi" diyen Tarkan'la tanışmamızı ve sokaklarda rahatça oyunlar oynamamızı hatırlıyorum.
90'lar.. Türkiye'nin dejenere olmaya başladığı, faili meçhullerin havada uçuştuğu en boktan dönem..
şahsım adına babamın bana tanıttığı ve ismim dahil bir çok fikrimin filizlerini atmış olan örnek aldığım bir insanın katledilmiş olmasının listenin en tepesinde geldiği senedir. henüz daha orta okul sıralarında böylesine bir şeye şahit olmuş olmam bu ülke ve gideceği istikamet konusunda sağlam bir yön verdi açıkçası.. rahmet ile anıyorum tekrardan bu güzel insanı..
