o çocukları okulda eğitirken bir yandan da velilerin eğitilmesi gerektiği gerçeğidir. 24385743098 aşamalı sınav düşünmek yerine daha öncesinde düşünülmesi gereken şeyler olduğunu hatırlatan acı olaydır.
Eğitim sisteminin ve aile baskısının, çocuklar üzerindeki etkisinin bir sonucudur. Her aile çocuğunun başarılı olmasını ister ama bizim milletimiz çevrenin ve sistemin verdiği etki ile hep pekiyi getirmesini ister çocuk 2 dönem pekiyi getirir ama 1 dönem zayıf getirince işitmediği azar kalmaz. Bence çocuklarımızı suçlamamalıyız başarısız bile olsa destekleyelim.
artık ailesi çocuğu nasıl korkuttuysa... yazık olmuş, eğitim sisteminin öğrencileri yarış atı haline getirip aileleri ve doğal olarak eğitim seviyesi fazla yüksek olmayan toplumu doğrudan etkilemesi ve suçu atacak birilerini arayan aileler ve diğer bireylerin çocuğu günah keçisi haline gelmesine sebep olmaktadır, çocuk ne yapsın ki.
anlaşılıyor ki eğitim sistemimiz çocukla birlikte ailesini de bitirmiş. çocuğu intihara iten sebep: aile korkusu. ailede çocuğa uygulanacak olan müeyyide dayak. "neden dayak?" sorusunun cevabı eğitim sistemimizde.
anne babanın eğitici olarak nasıl bir öneme sahip olduğunu gösteren öğrencidir. ulan ne alakası var eğitim sistemiyle devletle hükümetle? bestegüle kadar zayıf getiren sınıfta kalan okuldan atılan öğrenci mi yoktu? çocuk için yaşam nedir ölüm nedir, ne yaşamaya değer neyin uğrunda ölünür bunlara bakmak lazım. kim bunun sorumlusu? tabi ki anne baba.
işte boktan, puan ve zayıf alma ve ya geçme odaklı bir eğitim sistemimin bir kurbanı daha.
gelelim ailelere, eğer ki bu çocuk kendi canına kıydıysa bilsinler ki o ipi evlatlarının boynuna kendileri geçirdiler.
ebeveynlerin çocuklarını kendi hayatlarının birer uzantısı olarak algılamaları dolayısıyla başarısızlıklarını, yetersizliklerini çocukları üzerinden düzeltmeye ve kendi hayallerini onların üzerinden gerçekleştirmeye çalışmalarının baskısı sonucu gerçekleşmiş üzücü olay.
aileler biz senin için en doğrusunu biliriz, biz senin iyiliğini düşünürüz, biz senin yerine de düşünürüz, severiz, hayal ederiz demeye devam ettikleri müddetçe intiharlar, mutsuz evlilikler, sevilmeyen mecburen seçilen meslekler, mutsuz insanlar ve yeni mutsuz ebeveynler hiç bitmeyen sonu gelmeyen bir döngü bu.
aile kurumunun saçmalığını gözler önüne seren ibretlik tablo. sen ''çocuğum böyle rezil böyle iğrenç bir dünya nasıl mutlu olabilir'' diye düşünmeden, ''çocuk yapıyoruz zaaaa xd'' diye sikişmesini biliyorsun. e hiç sormuyorsun acaba o çocuk böyle bir dünyada yaşamak istiyor mu, gerçekten var olmak istiyormu diye. bununla da yetinmeyip var olduğu zaman zaten yalan olan bir dünyada sorumluluk üstüne sorumluluk yüklüyorsun. var olmama hakkını elinden aldığın gibi hayatı üzerinde ahkam kesiyorsun.
bütün anne babalar kötüdür. benimkilerde dahil. yazıklar olsun böyle bir kuruma.
eğitim sistemimizin ve aile baskısının bir sonucudur. o öğrenci bu eğitim sistemimizde zayıf karnesinde zayıf olursa aile tarafından hayatının sonu gibi karşılanacağını bilmiştir.
edit: cümlem havada kalmış gibi...
sonuç olarak da bu çocuk bu bildiği yanlış şey nedeniyle intihar etmiştir.
her anne baba çocuğunun başarılı olmasını ister fakat sadece Türkiye de midir bilmiyorum aileler çocuklarına bu konuda nefes aldırmıyor. Anne babalar merak etmeyin o çocuğun kendini geliştirmeye niyeti varsa zaten ileride o da çalışması gerektiğinin farkına kendiliğinden varacaktır. o da kendini başarılı bir kişi olarak görmek isteyecek ve buna göre kendi kararlarını verecektir. tabi ki çocuğu çok da serbest bırakmayın ama bu kadar da baskı uygulamayın.
henüz 7'nci sınıf öğrencisi, geçtiğimiz cuma gününe kadar afyon'da hayatına devam etmiş, Bestegül iyigün adlı kız çocuğundan söz ediyorum.
cuma günü karnesini almış. Emirdağ'ın Çiftlik Köyü'ndeki evine gitmiş. karnesindeki zayıflar nedeniyle babası Gürkan ve annesi Serap iyigün ile tartışmış. Tartışmanın ardından Bestegül iyigün, oturdukları evin hemen yanındaki ahırda iple kendisini asarak canına kıymış.
şimdi ne demeli? o bildik "değer miydi be çocuk?" türü lafları edip geçmesi işin kolayı. değermiş işte bestegül'e göre. bütün bir hayatın anlamı karnesiymiş. karne günü eve gelince anne babanın "aferin" deyip başını okşamasıymış. konu komşunun çocuklarıyla kıyaslanmakmış. gelecekte "büyük adam" olmanın garantisiymiş. ne yapsın bestegül? çevresinde hiç kimsesi yoktuysa bütün bu saçmalıklardan kurtaracak onu.
bestegül gitti. yapacak birşey yok. ama yaşayan milyonlarca bestegül var. bu akıl dışı eğitim sistemini, çocuklarını bir takım aptalca ölçütlere göre "başarı"ya şartlandıran aile yapısını ve o aileleri böyle davranmaya yönlendiren bütün bir toplumsal düzeni yerle bir etmekten başka yolumuz da yok.
