kapitalizmin ne kadar acımasız ( 3000 kişi öldü ) olduğunun en net kanıtı olan tarihtir. ayrıca 11 eylül elinin altında hollywood gibi bir maden olan ülkenin çok kötü kurguladığı bir olaydır.
iki binaya uçak girmesi sonucu üst katlarda oluşan yangınla binaların düm düz çöktüğü, 7. bina'ya uçak girmeden onun da çöktüğü, george bush yönetimindeki abd'nin ortadoğu'ya girme sebebi yaptığı gün.
Askerdeyim intibak egitimi aliyorum o gunlerde. Herkesin asker gazinosuna toplandigini gordum. Ne oluyor diye iceri attim kendimi ne kadar komutan er-erbas varsa tv onunde saskin sakin goruntulere bakiyor.. Komutanlardan birinin bu cok mantiksiz kendileri yaptı bizi de zor gunler bekliyor dedigini hatirliyorum. Hakliydi da zaten.
Nükleer yıkım planı ile yıkılan ikiz kuleler. Terör kılıfı, pulvarize olan çatı, toz, acı, gözyaşı, 200 metreden kendini boşluğa bırakan insanlar, yanmak ile parçalanmak arasında seçim yapmak zorunda kalan bir beyin ve insanlık tarihine geçen amerikan terörü.
Orada ölen her insan için üzüldüm, tıpkı japonyadaki tsunamide, yunanistandaki yangında, gölcükteki depremdekilere üzüldüğüm gibi.
Çünkü insanım, ve asla yanmak ile boşluğa atlamak arasında seçim yapmak istemezdim. O acıyı resmen içimde yaşadım.
16 yıl olmuş diyenler yaş hesabında takılanlarla aynı. 17 yıl olmuş kardeşim. 16 nereden çıkıyor? 2001+16=2017 yapar biz 2018 yılını yaşıyoruz arkadaşlar. bu arada o uçağın kuleye çarptığını okuldaki televizyonda izlemiştim. hiç umursamamıştım. oysa neler değişti dünyada.
Büyük tiyatronun oynandığı gün.
Kuleye çarpan uçakların içindekilerin pasaportları ve kimliklerinin gıcır gıcır bulunması en etkileyici sahneydi.
Gökdeleni ayakta tutan çelik bloklar sıcaktan erimişti oysaki.
