Bu gün çok enteresan bir instagram postuna denk geldim bir trafik kazasını hayal etmeniz isteniyor ve ölümünüz simule ediliyor. Garip bir şekilde sayfadaki hemen herkes çok büyük huzur duyduklarını yazmış ki bunlardan biri de benim. Ne olduğunu tam bilmesek de işin ucunda sonsuz bir huzur olacağına inancım tam. Bu duygumu bu gün bir başka olay pekiştirdi kamyon arkası lift ten dikkatsizlik sonucu çok sağlam bir şekilde yere uçtum sol omuz ve bel hizasından yere çarpıp bir miktar baygınlık geçirdim yanıma gelenler oldu onları duydum ama hiç birine cevap vermek istemedim o yağmur suyu birikmiş asfalt zemin bana o an en güzel yataktan bile daha güzel huzur verdi hiç kalkmak istemedim. Şu an her yerim haşat olmuş olsa da değişik bir biçimde o anı kötü hatırlayamıyorum. Umarım delirmiş değilimdir... Ama yaşam gözümde hiç değerli değil artık. Hele de zor bir hayatı olan biri için...
Sonrasını bilseydik eminim hic birimiz korkmazdık. Korku ve merak birlikte olan duygular değildir, birlikte yaşansaydı herkes meraktan ölürdü. Korktuğumuz için merak edemiyoruz. Ki ben çok merak ediyorum ölümün sonrasını.
kaçınılmaz mutlak son dur ölüm. mesele ölmekten çok nasıl öleceğimizdir.
insan nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl ölürse öyle dirilir.
mütefekkir salih mirzabeyoğlu ''marifetname adlı eserinde üstad'tan naklen;
''ölüm olmadan, yaşamak olmaz; sende aşağı bir şey ölmekle, mutlaka ondan daha yüksek bir şey peyda olur.
mesela çocukluk ölür, onun yerine gençlik; cehalet ölür ve ilim peyda olur…
yaşamak ölmekte ve varlık yokluktadır; bu kanun her şeye şâmil ve hakimdir…''der.
etrafımızda dolanıp duruyor, her gün birisini alıyor. ama biz gene rahatız. ölüm eğer gizemli bir yaratık olsaydı her gün birisini aramızdan alıp yeseydi, korkudan ölürdük. mesela bir seri katil şehrimizde dolaşsaydı ayda bir kişiyi öldürseydi geceleri rahat uyuyamazdık. ama ayda bin kişi de ölse umursamıyoruz. çünkü sıra bize gelmez nasıl olsa diyoruz. "son durak" filmindeki gibi ölümün bir sırası var zannediyoruz. ama giden aniden gidiyor işte.
Aşırı rahatlatıcı bi olay. Bir gün son nefesimizi vereceğiz ve zamanında çektiğimiz tüm sıkıntılar, tüm ağlamalar sona erecek. Mutluluk, zaten bir sorun yaratmıyor, gülüyoruz, 2 güne geçiyor yaşadığımız o güzel anlar. Sonra yeniden dertler, sıkıntılar, sorumluluklar devam ediyor. Önemli olan hüzünlerimiz, korkularımız, hayal kırıklığımız. Bu sıkıntılardan nasıl çıkacağız, nasıl daha mutlu yaşamaya çalışacağız.
Düşünsene. Her şey bitmiş. Bir sıkıntın kalmayacak, bi şey düşünmeyeceksin artık.
Kara toprakla buluşma ile kalanların kendisini yemek sofrasında bulmasının arasında tahminen iki saatlik süre vardır. Dolayısıyla pek de mühim olmayan her vazgeçilmezin ulaşacağı mertebe.
Dün gece sidarın yerinde olmak istemezdim. Daha 18 yaşında iken Vatandaşı dahi olsan yabancı bir ülkede beraber yaşadığın tek insanı, anneni kaybetmek, babanın Türkiye’de yaşaması ve hastalığından dolayı yanına dahi gelememesi. Ölüm beklense de böyle büyük yalnızlıklar doğuruyor.
Dün akşam bir telefon geldi.
- Safiye ölmüş.
- hımmm.. öyle mi ? Amcamı aramalı mıyım sence ?
- bence arasan iyi olur.
Bu konuşmanın 2.satırı bana aitti. Bir zamanlar hayatımda değer gören, kıymet verdiğim, güldüğüm, ağladığım bir insana dair bir cümle, tepki.
Aslında bunları söylerken bile bir zaman benim arkamdan da böyle ruhsuz konuşmalar yapılacağını düşünmek huzursuz etti beni. Ne içindi bunca mücadele, yorgunluk, kızgınlık, biten/bitmeyen ilişkiler ?
Dünyada bir çivim dahi yok. Çakmayacağım da. Dünyaya bir yük de ben bırakmayacağım. Sadece kiracısı gibi yaşayacak arkamda bir borç bırakmadan gideceğim. Evler, bahçeler, dikili ağaçlar, fabrikalar vb bunların hepsi aldığımız bir nefes karşısında o kadar kıymetsiz ki.
Hayatı kabullenip bir gün sona ereceğini bilerek yaşamanın adı olsa gerek ölüm. Bazen çok korkutucu bazen de huzur.
Bencil olduğum bir konu.
Ölmek istediğim kadar sevdiğim insana herhangi bir şey olmasını istemem.
Hatta öyle bir bencillik ki sevdiğimden önce ben öleyim, o ölümü görmeyeyim isterim.
Babamın gözlerimin önünde gidecek gibi olduğunu gördüm, görme ihtimalim var.
Hatta öyle ki Beraber yediğimiz son yemek, son anı, son gülümseme sanmıştım bir anda bir gün. Her şey sondu sanki. Evde ikimizden başka kimse de yoktu. Ellerim öyle bir titriyordu ki telefonu tutamadım bile ambulansı arayabilmek için. Anlatılmaz böyle anlar, yaşanır. Böyle bir durumda ölüm güzel bir şey midir ki? Benim için, Tek dayanağım babamken hiç.
Ölüm güzel şey belki. Ancak kendinizde meydana geldiği sürece. Bu da göreceli, kurtulma kavramıyla doğru orantılı bir durum.
Françoise Dastur diyor ki, eğer felsefe yapmak bir tür ölerek yaşamaksa, felsefi ölüm bariz bir biçimde mağlup ederek, onu radikal olumsuzluğundan arındırır.
