evet kutsaldır. peygamber(sav) ilim öğrenmek müslümanlara farzdır buyurmuş. bir farzın yerine gelmesine vesile oluyorsun.
iyi bir şey öğretiyorsun kalıcı, onlar çevrelerine öğretiyor, onlar diğerlerine, hele bir de öğrencilerin arasından öğretmen çıktı mı yaşadın... sen ölsen bile öğrettiklerin belki kıyamete kadar gidecek ve işini layıkıyla yaptıysan eminim mükafatını alacaksın.
Futbolcuların kramponunu öpen, popçunun imzaladığı albümü yalayan, izlediği dizi karakterine aşık olan ezik orospu çocuğu afik müştemilat infantilist pigmelerin anlayamayacağı kutsallıktır.
Sikik kanepelerinizde dünyayı kurtarıp sistemin çarkına dişli gibi oturup kukla gibi yaşamayı şiar edinmeye devam edin sizden bir bok olmaz.
Sadece öğretmenlik değil, bir insana bir şey öğreten tüm meslek, sanat, a posteriorik unvan ve dalların hepsi kutsidir. Bu bir izci enstitüsü bile olsa, bu bir yüzme eğitmeni de olsa, bu bir ressam, aşçı da olsa içinde birine öğretmekle ilişkilenen her şeyde bu kutsiyet muvaffaktır.
hepimiz öğrenci olduk. o yüzden şöyle bi hatırlayalım.
-öğretmenle dalga geçmek büyük fors sağlardı.
-arka sıralarda oturup gürültü patırtı yapmak büyük zevkti.
-kopya çekmek çok tatlı ve beleş getirisi olan bişeydi.
bunlar ve daha pek çok şeyi o zamanki ergen ruhumuz sebebiyle yapıyorduk.
bunlar normal bir insanın katlanacağı şeyler değil. bi örnek vereyim. içinizde 3-5 kişinin amirliğini yapmış insanlar vardır. bi düşünün siz iş veriyorsunuz. onlar sizle kafa buluyor, arkanızı döndüğünüzde işleri savsaklıyorsunuz.
ne yapardınız?
işten kovardınız, büyük ihtimalle.
işte öğretmenlikle diğer meslekler arasındaki fark burada başlıyor.
kovamazsınız. katlanmak zorundasınız. yukarıda saydığım o ergen hareketlerini şimdide 50 ile çarpın. hadi sınıfın çoğu efendi diyelim. 10 la çarpın.
ve şimdi söyleyin. öğretmenlik kutsal mı değil mi?
bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum diyen hazreti ali,
eserinin üzerinde imzası olmayan yegane sanatkar öğretmendir diyen mustafa kemal atatürk,
yeryüzünde öğretmenlikten daha şerefli bir meslek tanımıyorum diyen diyojen,
dünyada her şeye değer biçilebilir ama öğretmenin eserine değer biçilemez diyen sokrates..
bir düşüncenin değerli olmasını sağlayan şey, düşüncenin kaynağı olan kişinin belirli bir seviyeye gelmiş olmasıdır.
öğretmenlik deyince aklına maaş ve tatilden başka bir kelime gelmeyen insanların böyle bir fikir beyan etmesi gayet doğaldır.
bir insanın güvenini kazanıp, ona ahlak ve bilgi eğitimi vermek dünyanın en zor işidir.
öğretmen gençliği, gençlik geleceği şekillendirir.
gençliğin mevcut hali öğretmenliğe değer vermeyen zihniyetin eseridir.
Ne kadar üzücü, dersleri bittikten sonra öğrencileri için daha verimli olmak için saatlerce emek veren öğretmenlerin emeklerini görmezden gelenler var. Evde bir iki tane çocuğu çekemeyenip, sabah 8 akşam 5 onlarca cocukla uğraşan insanların emeklerine laf edenler var. Günümüzde atanamayan asgarî ucretle haftada 6 gün çalışan ogretmenler var. Toplumda bilginin kıymeti olursa kiymet görür ogretmenler.
düşüncesinde birisi olarak her zaman bu inancımı saklamışımdır. çünkü toplum tarafından taşlanma durumları vardır şükür ki sözlük diye bir yer var her ne kadar çok az kişi yazılanları okusa da okuyan da yine anlamak için okumasa da burada da taşlansak bile kullanılan silah en fazla kelimelerle sınırlı kaldığı için sadece kişinin düşüncesini söylemesi bile yeterli olabiliyor.
neyse konunun felsefesini teğet geçersek eğer, bence bütün öğretmenler kendisini tatmin etmeye çalışan siyasetçilerdir. evet siyasetçilerdir, bu siyasetçilerin özgeçmişlerini okursanız büyük çoğunluğununun öğretmen kökenli olduğunu görürsünüz. üniversite hocası profesör falan filan.
insanın insanı yönetmek istemesi zaten başlı başına bir hastalıktır. umarım gelecekte her birey kendi kendisinin yöneticisi, öğretmeni olacaktır. bunun başka bir çaresi de yoktur. yine ilerde bilim insanları tarafından psikolojik deneylerle bu konunun netleştirileceğine inancı olan biriyim.
kutsal mı değil mi konusunu ilahiyatçı öğretmenlerimize soralım, buyurun.
öğretilmeyen bilgi kalabalığını ve notla korkutarak dizginlenen öğrencileri ve mezun olunca bir çift tarih, edebiyat, felsefe sohbeti yapmamayan, bilgiyi hayatında kullanamayan, aklını eğitmemiş, okuduğunu anlamayan, görebildiğinden anlam çıkaramayan insanları varsayarsak doğrudur.
