sabah erken saatte kalkılırdı, çok uyunmazdı bayram sabahları. evin babası bayram namazından geldiğinde kahvaltı sofrası hazır, ev halkı giyinmiş hazırlanmış olmalıydı. bütün küçükler bütün büyüklerin ellerini öperdi. kadın kocasının, evlat anne babasının, kardeş abi ya da ablasının elini. bir heyecan sarardı evi. kapıyı çalanlar olurdu, hiç tanımadığımız çocuklara şeker verir kolonya uzatırdık. şimdilerde hiç değeri olmayan bir şeker, kapıya gelen o çocuğun dünyası idi. dedelere gitmek için can atılırdı. kurban kesilirdi ve hiç kimsenin psikolojisi bozulmazdı. sokakta mutlu mesut izlerdik. en fazla sevdiğimiz koç kesildiğinde ağlardık, arkadaşımız öldü diye. o zaman toplu taşıma araçlarında sigara serbestti, karşıya geçebilmek için yaklaşık 5-6 saat yolculuk ederdik ve kusmaktan içimiz dışımıza çıkardı. her durakta "az kaldı" telkinleriyle akşamı ederdik. eminönünde teselli olsun diye balık ekmek yedirirdi babamız..yeni alınan ayakkabının verdiği acı, bayram harçlığı alınınca unutulurdu.
ve biz de bir zamanlar çocuktuk. böylesine küçük ve bir o kadar güzel mutluluklarımız vardı. şimdi ise bayramda öğlene kadar yatıyoruz. gideceğim yere de 1 saatte ulaşıyorum zaten, sıkıntı yok. ayakkabım da vurmuyor, ama alışkanlık bu ya vursun istiyorum.. çocukluğumdan kalan mendilimin arasına sıkışmış kağıt bin lira buluyorum. iyi kazanıyormuşum..aah ah nerede o eski bayramlar.
