8-10 defa izlememe rağmen her izleyişte tekrar tekrar gülmeme neden olan, daha şimdiden klasikleşmiş bir cem yılmaz başyapıtı. repliklerinin neredeyse tamamı (hem de herhangi bir özel çaba göstermeden) bir şekilde hafızamda yer etmiştir. hatta günlük hayatta cuk diye oturdukları yer olursa hiç çekinmeden, utanmadan, sıkılmadan bu replikleri kullanırım.
aslında hep düşünürdüm bizim klasik olarak izlediğimiz kemal sunal filmleri gibi benim de ileride çocuklarım tv izlerken "bu çıktığında ben daha şu yaştaydım" diyebileceğim bir film olur mu diye. yaptım olacak! pardon hatlar karıştı. ne diyorduk, işte bu klasikleşme dediğimiz olayı cem yılmaz gora'sıyla başardı bence. kemal sunal ya da şener şen'in 35 yıl önceki filmlerine bugün bile gülebiliyorsak, bundan 30 yıl sonra da çocuklarımızın gora'ya aynı şekilde yaklaşacağını düşünüyorum.
bu arada, kastım kemal sunal-cem yılmaz karşılaştırması değildir asla. öyle anlaşıldıysa affola.
