ölünce bedenin soğuyor da duyguların soğuyunca sen ölmediğini mi zannediyorsun ? bu bütün inançlarını küllükte söndürüp dumanında boğulmak gibi bir ölüm. en sıcak, en yoğun yanlarını sonsuzluğa uğurlarken, sanki sen de onlarla beraber gitmiyormuş gibi bir veda havası oluşturup üzülüyorsun. tam anlamı ile kaybolup gidemiyor yavaş yavaş eksiliyor ve geriye kalanınla yetinemiyorsun. giden senden olurken kalan sen olamıyorsun. ışıksız duvarı olan nesnenin, ışığa yansıyan kısmına bakıp başka bir vücut hayal etmek de kesmiyor seni. seni tanrının sana verdiği değil, senin alamadıkların üzüyor. gecenin köründe duyduğun aritmik sesler senin kontrolüne alamadığın sonsuzluktan sana kalan kısmın daraldığını ifade ediyor. bunu inkar edip derinlemesine nüfus ettiğin hayat çabaların gerçeği değiştirmiyor. ne kadar yaşasan da diğer ucunda ölümü bekliyorsun. yaşadıkça ölüyor, yaşadıkça azalıyorsun. çünkü kaybediyorsun. senin aleyhinde olan terazide bu kaybı materyaller ile eşitlemeye çalışıyorsun. bedeller, hak ettiklerinden daha ağır basıyor. her bedel günahla ıslanmış ve acizlikten kuruyup çatlayan emeklerinden daha etkili. her an ölüme yaklaşmanın verdiği müthiş depresif durumdan keyif al ve hayat gailesinden uzaklaş. çünkü eksilirken senden gidenler gaileler değil ümitler oluyor.
diyalektik felsefeye selam eder, soyutluğa hasta kaldığımı bildiririm.
