bu insan, o zavallı, savunmasız, gelse gelse 3 kilo gelebilecek bir hayvanı tekmeleyip öldürürken kendini "kahraman" gibi hissediyordu eminim.
kafasını ezerken hastalıklı bir haz duyduğuna da eminim. o hayvanı ödlürüp, bıraktığında dünyanın en büyük adamıydı belki kendine göre.
yani, bir kediyi öldürerek egosunu tatmin edebilecek kadar "küçük" bir canlıydı aslında, haberi yoktu.
artık öğrendi mi bilemiyoruz. malum, böylelerinin ne pişman olacağını, ne de vicdan azabı ya da utanç duyabileceğini zannetmiyorum. çünkü bunlar insani duygular. hatta, başına gelen bu şeyden o ölmüş gitmiş hayvanı sorumlu tutabileceğini de düşünüyorum. birkaç gün sonra, bu olay unutulduğunda, sokakta yine bir kedi görecek bu organizma ve o kediye nefretle bakacak. "ben bir kedi öldürmüştüm, ne kadar aşşağılığım" demeyecek. başına örülen bu belanın sebebinin kendi karaktersizliği olduğunu göremeyip, yine o ölü kediye suç yükleyebilecek kadar ufak biri olacak gene.
evet, bu mal kendini "kahraman" hissetti o küçücük kedi ölünce.
ama olmadı sayın mal; herkesin gözünde şimdi sen bir eziksin, o kafasını ezerek öldürdüğün ve değersiz gördüğün o hayvansa bir "kahraman".
senin gibi birini afişe edip, rezil ettiği için.
anladın mı? o kedi senden kat be kat daha değerli bir canlı.
