çocukken yapmaktan zevk alınan şeyler

insanların kafasına tükürmek. benim ne olacağım çocukluğumdan belliymiş. öyle der annem.

7. katta cadde üstü bir apartmanda oturuyorduk. pencereden aşağı bakıp, kaldırımlardan geçen insanların kafasına tükürmek benim için resmen bir fantazi olmuştu. hele bir de "şap" diye kafalarına yerleşiyorsa o tükürük benden mutlusu yoktu. çok insancıl bir yapım yoktur, soğuk nevaleyimdir. şu yazıyı yazarken düşündüm. benim çocukluğuma inmek gerekiyor galiba.

artık büyüdüm. ben bazen insanların kafasına tükürürdüm. şimdi de bir intikam olarak hayat bazen ağzıma sıçıyor sanırım.