ben bu yazıyı kendime yazdım

aynaya bakıyorum. bir elim komodinde. dayanabileceğim tek omzumdan güç alırcasına bütün bir bedenin yükü o elde... gözlerimin dibine bakıyorum, hiç bilmezdim gözbebeğimin bu kadar kısa süreli büyüyüp küçüldüğünü. neden aynı bakmıyorum ki? neden derinine indiğim bu gözlerimde büyüdüğümü görmekten kaçıyorum? neler var, bir sürü yaşanmışlık yüklü, yorgunum. hayata inançsız ve hiç sonlanmayacakmışçasına yalnız.
sanki ilerisini görmek zorundaymışım gibi davranan, kendisinde bu özelliği barındırmayan insan topluluğu için mi yaratıldım. peki onlar bu erdeme sahip değillerken neden benden bekliyorlar? benim için onlar daha gözlerinin derinine bakamayanlar. geleceğini bırak geçmişinde yaptıklarını daha cebinde biriktirememiş varlıklar. peki ben bu cebimdekilerle onlardan üstün müyüm? kimilerine göre hayır! işte hayır diyenleri gözlemlerken hep hayal kırıklığı yaşamak istedim. beni suçlu bulanlar benden daha paksa; kesin başımı bu bedenden. o zaman daha rahat olacağım.