kimseyi özlememek

lanet olsun tiksindiğim tek huyum.
babaannem öldü tınımda olmadı.
hayatta en çok değer verdiğim insan bir çıkmaza düştü, günde sadece 1-2 kez aklıma geliyor.
aile fertlerimi olabileceği en son raddede üzdüm ve düzeltmek için hiç bir çaba göstermiyorum.
bana deliler gibi aşık olan ilk aşkımı görmezden gelip, sorumsuzca terk ettim,
bunun farkında olup hiç bir şey yapmamam ayrı bir olay. neden diye düşünüyorum bazen, sorunlu geçen çocukluğumdan mı, sorumluluk duygusu taşımamamdan mı neden bilmiyorum. ama ilerde yalnız kalacağımı biliyorum. bile bile lades benimki.
lanet olsun özleyemiyorum kimseyi. aslında özlüyorum; 1 yıl çıkmadan ilişki yaşadığım, beni her halimle seven, yada seviyomuş gibi davranan, o rezil halimle, o kıza. aradan 2 yıl geçti, hala seviyorum. ne acı, ne sefil bir kişiymişim ki beni sevmeyen bir insan için günlerce, aylarca, saatlerce göz yaşı dökmüşüm, döküyorum, ve sırf bu yüzden beni hayatta en çok mutlu edebilecek kişileri görmezden gelmişim. yaptığım hatalar ve sorumsuzluklar bu kutucuğa sığmayacak kadar fazla. sonuç olarak yanlız kalacağım, kimseyi özlemiyeceğim çünkü kimsem olmayacak, dediğim gibi "bile bile lades".
selametle