istanbul u sevmek

anlatılmaz bir duygudur bu sevgi. lise aşkı gibi değil aksine ömür boyu geçirebileceğin birini bulmuşçasına seversin istanbul'u. yalnızsındır o masmavi denizi dostun olur. hatta yeri gelir sevgilin olur. susarsın izlersin maviliğin ne kadar mükemmel olduğunu, susarsın sadece dinlersin o güzel sesini sahilde tek başınayken. yeri gelir içini öyle bir dökersin ki "yeter artık" demeyi geç "öff" bile demez sana. sen anlattıkça o "susma! devam et" der. anlatırsın yalnızlığını, anlatırsın çaresizliğini... gözyaşların süzülür gider maviliğin içinde.

istanbul sevgisini vücudunun en uç noktasına kadar işleyememişler için bu aptallıktan öte değildir. ama bilmezler ki aptallığın en büyüğünü böyle düşünerek, kimsenin olmadığı bir zamanda masmavi denizle başbaşa kalmayarak kendilerinin yaptıklarını.