şu an evde bir adet yavrusu bulunan, sabahtan beri öterek beynime, kulaklarıma tecavüz eden sevimli yaratık...
işin ilginç tarafı kimsenin elinde durmayan, debelenip kendini yere atan bu yaratık, ellerimde mayışıp, uyuyor sözlük...
hayır nasıl bir varlığım ben, hayvanlarla neden bu kadar iyi anlaşabiliyorum...
Babam küçükken ''seni ormanda bulduk'' demişti..
Lan yoksa?!
**Kutusuna da bir ayna koyduk, kendisini izliyor sürekli, çıtı çıkmıyor valla..
