emin ol düşündüm hatta geçen dönem tüm yargılarımı ve önyargılarımı bir kenara ittim araştırdım okudum. ödüm patladı inancımı yitiririm diye, ama bu korku beni araştırmaktan vazgeçirmedi. ben inanıyordum ve inanıyorsam eminim ki inancım üstün çıkacaktı ve çıktı da. düşünmedi değilim düşündüm düşündüm. artık bu bende bir obsesyon haline gelmişti. ama emin ol Allah'ın varlığını inkar edecek tek bir delil dahi bulamadım. hani diyordum inancım mı sarsılacak vs umurumda değildi ve doğru olanı bulmalıydım. doğru olan neydi? doğrular o ana kadar bana çevreden öğrendiklerimdi. artık kabuk kırılmıştı ve çıkmam gerekti. bu hengamede diyordum Allah'ım bana yardım et ve geç olmadan geldi o yardım. Allah'a çok şükür kaybetmedim inancımı ve daha da bilenmiş bir vaziyette çıktım. şuan * Allah'ın varlığını inkar bana gülünç geliyor.
eğer inanmayan birisi olsaydım geçen dönem Allah'a inanırdım. o derece ki bu gerçek kör olmak gerekiyor görmemek için.
asıl sana ben şu soruyu yöneltmek istiyorum: hani bizim başımıza * gelen; ki biz vesvese olarak tanımlarız bunu ve şeytandan geldiğine inanırız. bu tür bir tabir-i caizse ilahi vesvese gelmiyor mu size sn yazar? özelden veya buradan yazabilirsiniz.
saygılar...
denilesi bir mektup yazmamı kompulsif bir hareket olarak bana zorlatan bir soru...
