tüm insanların olmakla beraber daha çok gençlerin ağzına sıçan düzendir. gençliğinizin en güzel dönemlerinde esir olursunuz buna, yapabileceğiniz hiçbir şey yoktur eğer soyadınız sabancı falan değilse. ya da ağaoğlunun akrabalarından değilseniz. sistemden kazanan değil, sistemin kazandığı olursunuz. arkadaşlarınız, en güzel şekillerde en güzel şeyleri yaşarken belkide siz dönüp durursunuz yatağınızda, uyku girmez gözünüze, ağlamak istersiniz.. bir ağlarsınız iki ağlarsınız ama bakarsınız ki değişen bi şey yok.. çünkü çocuk değilsiniz ki başarısız olduğunuzda herkes alttan alsın. yok öyle bişey. çalışırsan kazanırsın, kazanırsan yaşarsın. imkan yoksa yaratırsın, ki genelde yoktur. sonuç olarak bunlara kafa yorarken o herkesin bahsettiği meşhur gençliğin arkasından bakıverirsin, elinde kalan hiçbi şey yoktur insanların kötü bakışlarından ve yargılamalarından başka.
hayatta pek çok zorluk var, ama bu sistemde, bu ülkede, bu şartlarda genç olmak, gençliğini yaşamak her şeyden zor. çocuk kalmak lazım bu ülkede. onlar da çocukluklarını yaşayamıyorlar ama olsun, en azından yargılayan yok, sistemle uğraşmak zorunda değiller. ellerine bi bebek bi araba verince mutlu olabilecek yapıları var.
sisteme karşı olmalıyım diye yazmıyorum bu yazıyı, karşı olduğumdan da yazmıyorum, yanlısı da değilim, sadece benim hayatımda olmasın istiyorum çok mu? sadece en güzel yıllarımı canımın istediği gibi yaşamak istiyorum, bida geri gelemicek anlarımı bu sisteme bağlı bi şekilde yaşamak istemiyorum o kadar. hepsi bu. hayallerim çok zengin olmak, uzaya çıkmak ya da başka bişey değil, sadece bunu istiyorum, hayal kurmama izin veren bi düzen. düzensizlik. her neyse.
