sözkonusu romanının felsefî tarafını bir yana koyacak olursak (ki koyabilmeliyiz, çünkü 'roman' tarzında yazmayı seçmiştir kendileri) (bir parantez daha çünkü dayanamadım: normalde bu tarzı romanın kurgusundan ayırmak zor olur, koyunun derisini etten ayırmaya benzer çünkü başarılı roman felsefeyle geçişmiş olur, yani yaptığım benzetme bile kolaydır aslında böyle bir çaba için ama alatlı'da koyunun derisi kendi kendine üzerinden düşüyor) şunu söyleyebilirim en basitinden: romanda konuşan "her" (ama her) kahraman alatlı'dır... 15 yaşında bir çocuğun kurduğu cümlelerin abartı noktasında entelektüel olmasını geçtim; kendinden sayfalar önce kurulmuş (60 yaşlarında birini kurduğu) bir cümlenin tekrarı olabiliyor; yahut kendinden sayfalar sonrasına gönderme yapabiliyor. sunulan fikrin yer yer tekrarlanması sunulan fikrin zorluğu ve kafaya vurarak öğretme çabası (bkz: dikte) ile açıklanabilir (normal olarak) ama bu durum çok değişik ağızlardan aynı şekilde (aynı zeka yaşıyla hele) gerçekleştirildiği noktada okur kendisini okul müsameresinde hissediyor. müsamerelerde de, aynı yaşta (mesela ilkokul bir öğrencisi) çocuklardan kimi genci oynar kimi yaşlıyı ama ikna edici değilleridir. (haliyle.) diyeceğim o ki güçlü felsefi temeller üzerine "bina" edilen romanın (yani evet, 'bina'nın) aynı derecede güçlü olması gerekir çünkü o temeli (felsefeyi) gösteren sözkonusu binadır. devasa bir temelin üzerine gecekondu da yapabilirsiniz ama birileri çıkıp "öyle temele öyle bina olmaz" der.
