"7 aydır bekliyorum, kızımın nasıl öldürüldüğünü bilmiyorum. Hangi silah ya da bombayla öldürüldüğünün bir an önce açıklanmasını, hükümetten bekliyorum.
Ceylan'ın öldürüldüğü gün, büyük bir patlama sesiyle evden dışarıya fırladım. Oğlum, "Anne, kurban olayım gelme, Ceylan paramparça olmuş" dedi. Dışarı çıkınca üzerimdeki elbiseleri çıkarıp, Ceylan'ın üzerine attım; ağaçların dallarından ciğerlerini topladım.
Biz önce savcıya haber verdik, savcı 6 saat sonra "Bir battaniyeye sarıp getirin" dedi. Kendi imkânlarımızla karakola gittiğimizde askerler, sanki biz suçluymuşuz gibi silahlarını üzerimize çevirip, "Battaniyeyi açın" dediler. Bu memleketin hastanesi, doktoru yok mu ki, karakolda askerler tarafından inceleniyor Ceylan'ın cesedi?
Bu devlet, parçaladığı çocukları görmezden geliyor; onların analarını da görmüyor. Tayyip Erdoğan'ı, özellikle Doğu ve Güneydoğu'nun oyları iktidar etti, peki Erdoğan şimdi neden o bölgeyi reddediyor? Tayyip Erdoğan'dan da önce, bir anne olarak, eşi Emine Erdoğan'a sesleniyorum. O da bir annedir. Acaba, o evladının ciğerlerini yerlerden, elleriyle toplamaya dayanabilir miydi?
Biz hiçbir zaman ne askerleri, ne de gerillaları reddetmedik. Ölen bütün çocuklar bizimdir, istiyoruz ki barış olsun. Ben ölene kadar unutmayacağım. Tayyip Erdoğan da bir kere daha düşünsün, daha fazla Ceylan ölmeden, daha fazla kan dökülmeden barışı sağlasın. "
bu cümleler ceylan ın annesinin Saliha önkol'un 15 mayıstaki barış için vicdani ret buluşmasında söyledikleri.
herşey yeterince açık sanırım bir çocuğun ölümü, bir annenin yaşadıkları ve devletin ilgisi(!)...
