belki de en kötü hastalıktır. diğer hastalıklar gibi bi yerim agrısın, kanasın diye yalvarırsınız. cünkü nefes alamamak kadar lanet bişey yoktur ve sondur. o nefesi alamadıgınız zaman herşey biter cünkü. neredeyse her astım krizinde aldıgınız nefesleri sayarsınız sonuna ne zaman gelicem diye. otobuste, evde, okulda, yolda, konserde her yerde o vardır ve ne zaman tutacagı belli olmaz. kriz geldiğinde kimseye belli etmek istemezsiniz insanların size üzülmesini istemediginiz için. önce bir durgunluk gelir, sonra kısık kısık nefas almalar ve daha sonra nefes alamama olayı. eger yanınızda spreyinizde yoksa tam manasıyla boku yemiş duruma gelirsiniz. kalpte sıkısmalar, bulanık görmeler, secilelebilecek seslerin ugultu haline gelmesi, esneyerek derin nefes alma cabaları hepsini aynı yasarsınız. sonunda derin bir nefes alıp rahata kavusursunuz belki ama zaten uzun olmayacak ömrünüzden ömür gider. ve* bütün astım hastaları "ne zaman şu sayılı olan nefesim biticek acaba?" düşüncesindedirler. tabii ki herkesin nefesi sayılıdır ama onların ki sanki daha bir azdır. çünkü aldıkları her nefes ödüldür.
