anlaşılabilmesi için öncelikle aydınlanma felsefesi'nin ve modernizmin iyice anlaşılması gereken, kabaca modernizm sonrası diye nitelendirilebilecek bir izm.
ilk çıkış noktasını mimari ve edebiyatta bulan postmodernizm, birçoklarına oldukça karışık gelen bir hadise. hatta birçokları böyle bir dönemin olmadığını bile savunuyor. bu karışıklık ve yadsıma ise oldukça normal. çünkü postmodernizmin kendisi bu. karışıklıktan beslenen bir süreç o.
kapitalizmin bir yeniden oluşumu-üretimi diye bile tanımlanacak kadar uçarı bir kavram postmodernizm. en temel özelliklerinin başında belirsizlik gelmekte. belirsizlik haliyle öyle bir kavram ki, tam anlamı ile modernizmin düşmanı. çünkü biz "modern kulların" en iyi bildiğimiz şey belirliliktir. bilime olan sonsuz inancımızdır. hayatımızdaki en hakiki mürşit ilimdir bizim. bu vesile ile belirsizlik diye bir kavram, aman allahım'lıktır. buna neden bu kadar şaşırırız, asıl buna şaşırmalıyız. modernizmin hangi vaat ettiği şeyi bize vermiştir, gökdelen dikmekten başka. artık hangi izlediğimiz habere inanabilmekteyiz ya da hangi şeyin var olduğuna eminiz...varlığı gerçek olan bu belirsizlik işte karmaşayı-kargaşayı doğuruyor içimizde ki; bu da diğer bir temel özelliği postmodernizmin. her şey iç içe geçmiş durumda. saf bir bütünden bahsedebilmek söz konusu bile değil. katı olan her şey eriyor ve buharlaşıyor, dediklerine geliyoruz aslında.
postmodernizm david harvey'in de dediği gibi bir sanat akımı değildir. okuduğumuz iç içe geçen metinler, o metinlerdeki sıkışan zamanlar-mekanlar, yazarın okuru önemli ölçüde bir aktörmüş gibi hissetirmesi ya da; iç içe geçen koridorlar, o koridorlardaki sıkışan zamanlar-mekanlar, mimarın kişide bıraktırdığı kaybolma hissi bir postmodernizm özelliği. ama bu özellik başta da söylediğim gibi bir sanat akımı değil.
sanat akımı değil çünkü bu izm, yaşamla oldukça bir. yerelliğe verdiği önem, etniğe, farklı kimliklere verdiği önem, çeşitliliğe ve farklılığa verdiği önem onu oldukça dünyevi ve değişik kılıyor. her şey artık bir kolajdan ibaret. yenilik diye, yeni diye bir şey yok diyor bu bağlamda postmodernizm. her şey yapısöküme uğratılıyor ve ironikleştriliyor.
konu çok ama çok derin. üzerinde önemli tartışmalar hala devam etmekte. bunların en önemlisi; postmodernizmin modernizimden bir kopuş olduğu mu, yoksa onun bir devamı mı olduğu tartışması. şahsi fikrim bir devamı olduğu. bir kopuştan söz etmek çok zor. çünkü kendisi farklı da olsa, modernizmin kendisinden besleniyor. onları zıtlaştırıp yolunda ilerliyor. yoluna da; güncel, sanatsal, dünyevi ne çıkarsa katıp inatla devam ediyor.
