yeni bitirdiğim ve birkaç ay sonra hatırlamayacağım kitap.
Elif Şafak ve gayet iyi başardığı betimlemeler bir tarafa, kadınsal döngüselliği inceleyen yazarın aynı döngüsellikten kurtulamaması diğer tarafa.
gelenekçi bir ailede yaşamaya çalışan, herşeye karşı çıkan, anarşist bir ruha sahip anne ve kız. Yaşadıkları yerden ve ailelerinden nefret ediyorlar ve çokta sağlam kişilikler olduğunu düşünüyorsunuz zaman zaman, ama sevmedikleri hayatı yaşama konusunda ki ısrarları bikere sıkmaya başlıyor.
Tarihle ilgili iddialı savlar var tabi, aralara serpiştirilen demagojide rahatsızlık veriyor.
--spoiler--
ama hiç bir şey kitabın sonunda ortaya çıkan ensest ilişki ve bir ablanın kardeşini zehirlemesi ve büyünün cinlerin gerçekte var olduğunun belirtilmesi kadar canını sıkmıyor insanın. ha birde piç olan karakterin aldığı evlenme teklifi varki yazarın ben kadınım diye bağırdığı an bence. kitabın sonunda aa iyi kızcağızın sonu kötü bitmedi en azından evlenip barklanacak dedirtecek, bir kadının hayatını ancak bir erkek kurtarabilir düşüncesini tepsiyle önümüze getirecek.inanılması güç.
--spoiler--
ortalarına kadar keyifliydi ama sonuç tek kelimeyle berbattı. yazmadan önce kitabın nasıl mesajlar verdiği keşke sorgulansaydı.
