değer verildiğini hissetme ihtiyacının kendi içinde karşılığını bulamama.
insanlar çok tuhaf. sürekli bir arayış hali. arayış de hep mutluluk gibi görünse de aslında aradığı/arandığı bir parça beğenilme isteği. bunu mutluluk zannedenlere acımalı aslında. ufacık bir ilgiden mutlu olanlara. mutlu olduğunu zannedenler yani. sonraları iyi olmuyor bunların. birden bire düşüş başlıyor o ufacık ilgi başkasına kaydığında. içe kapanmalar, küfretmeler ilgisini verip birden ortadan kaybolanlara. ama başkasına kızmak niye? insan kendini bir ilgiye mahkum edip, mutlu olduğunu zannediyorsa -bak zan dedim, aslı yok yani, uyan- hiçbir zaman aradığı mutluluğu bulamayacak. aramak da neden? bir ilginin peşinden giderken kırdığın insanları umursamıyorsan zaten hak etmişsindir o değersizliği. sonra dön arkana bir bak!
ya da bakma en iyisi, nasılsa yine göremeyeceksin.
insanlar çok tuhaf valla bak, vapurlar falan...
