türk sinemasının artık zavallıca ve acizce duygu sömürerek tutunmaya çalışan filmler çekmesinin bir örneği olmaya adaydır kendisi. son zamanlarda izlediklerimden bir diğeri ise umut'tur. değeri büyüktür, anlamlıdır bu filmlerin orası ayrı ama türkiye' de tutunabilmek için illa duygulara şarjör boşaltmak sinemamız için bir yara.
filme gelirsek, birkaç kişinin de bahsettiği üzere hikayede yarım kalan çok yer var. ki bu yerlerin kişilerce tespit edilmesi en doğrusu olacağı için hiç bahsetmek istemiyorum. zira zevkler tartışılmaz, bu sebepten kimine filmin ayrıntılarının iyi dokunmuş olması önemli olmayabilir.
aslında ideolojiye herhangi bir düşmanlığım ve karşıtlığım olmamasına ve saygı duymama rağmen başında 'yine mi aynı hikayeler' demiştim. işlenen hep aynı figürler çünkü. bastırılmış sinemanın ve yazılı yayının ufaktan didiklemeye başladığı türkiye' nin yakın siyasi geçmişi. ve dedim ki 'yine mi sırf propaganda?' ama inatla sıkıla sıkıla filmin sonuna geldiğimde her bir ayrıntıyı düşününce o kadar da kötü bir film değil. izlemeye değer mi denilirse, boş zamanı olan izleyebilir şahsi kanaatimce. yönetmen keşke daha iyi işleyebilseymiş konuyu ve basit detayları kısaca sığdırabilse ve doldurabilseymiş. senaryosu açısından başarısız olmuş bir filmdir en nihayetinde. sinemamızın kötü performansında devam etmesini üzüntüyle izlediğim filmdir.
biraz daha ayrıntı hatasından yoksun, en azından işe yarar kısmını doldurmaya yeterli kaynağı olan filmler lazım.. ve işe yarayacak, bir mesajı taşıyacak, sinemanın anlamını verecek.. böyle devam edildikçe sadece duygularla oynamaktan ibaret olarak kalacak sinema.
