sınırları içerisinde yaşayan insanlara hizmet için kurulur ve bu iyi niyetli amaç bağlamında olumlu bir kurgudur. ancak, zaman içerisinde siyasi iktidarların otorite aracı haline gelirler. zira, kurulu devleti yönetenler; mevcut iktidarın sahipleri ya da onlar tarafından atanmış insanlardır. insan ise, doğası gereği kendi çıkarları için; toplumun değil bireylerin çıkarlarını korumaya eğilimli ve bu uğurda yönlendirilmeye müsaittir. kokuşma, tam da bu noktada başlar! ve tüm devlet birimlerine, kanserli hücreler gibi dalga dalga yayılır.
devleti yönetenler, olması gerektiği gibi toplumun çıkarlarını birey çıkarlarından üstün tutabilirler ve genellikle de başlangıçta böyle başlar. lakin, zamanla kapital sahibi kimi dış ya da iç güçlerin karşılıklı çıkara dayalı yönlendirmesiyle dönüşüverirler. Demokrasi gibi kuvvetler ayrılığı prensibi ile erke kullanımı ayrıştırılmış rejimler dahi bu çok yönlü çıkar ilişkilerine dayanamayıp çözülmeye başlarlar.
errico malatesta' dan başlayıp kropotkin ile doruğa ulaşan eleştirilerini, devletçiliğin bu yumuşak karnı üzerinde yoğunlaştırmış, temelde aynı materyalist mantaliteyi benimsediği halde klasik sosyalizm ile yollarını ayırmıştır.
