Gilmour babanın biraz da abartarak en sevdiğini söylediği pink floyd şarkısı.
Abartarak diyorum belki ama şarkıdaki duygu ve müzik o kadar doğru ve yerindeki. Başlangıçtaki tedirgin edici piyano sesleri, gilmour'un yorgun ama güçlü sesiyle hızlanan şarkı ve orta solodaki muhteşem yaratılan hissiyatla insanın bunalıma ve belki de ölüme ne kadar yakın olduğunu anlaması.
Aslında bu orta solo sonrasındaki bölümede ayrı bir parantez açmak gerek. Son bir kez tekrarlanan geçmişe duyulan özlem ve sonsuza değin diyerek bitirilen bir yaşam biçimi var aslında.
Final solosu ise başlı başına bir mit, bir destan. Hızlı, sinirli fakat tedirgin edici bir huzurla finalini yapıyor. Pink Floyd ve onu oluşturan değerler gibi belki de.
Hızlı echoes günlerinden, sinirli young lust günlerine ardındansa on the turning away ve high hopes'la noktalanan tedirgin edici huzur anlarına. Bir anlamda hem floyd'un hem de bizim hayatlarımızın özeti gibi...
