insan vücudu gerçekten karmaşık bir yazılıma sahip. stresle anında mücadele edebilmek adına damarları genişletmek ve kalp krizi riskini azaltmak için adrenalin salgılamak, refleks hareketli sürekli kılmak için sinir hücreleri online ve hassas konuma sokmak ya da olası virütik veya bakteriyel saldırılara karşı akyuvar sayısını arttırmak vücudumuzun stress esnasında verdiği doğal savunma tepkilerinden sadece bir kaçı.
ama malesef insan vücudu stress gibi güçlü bir dışsal uyarıcı anında sahip olduğu gücü bütün vücuda eşit olarak dağıtmak yerine bir kontrol programı ile zarar görebilirlik potansiyeli en yüksek olan bölgelere yolluyor. tıpkı bir firewall gibi saldırıya açık olan kapıları kapatmaya çalışıyor.
her otomatik sistemin dezavantajı insan vücudu için de geçerli. sözgelimi memeli hayvanların vücutları yukarıda sayılan savunma mekanizmalarını online tutabilmek için enerjisinin tamamına yakınını kullanırken cildimizdeki parazitlerle savaşan hücrelerin işleyişini durduruyor. bunun sonucunda egzama, sedef, v.b. cilt hastalıkları baş gösteriyor. sırf cilt hastalıkları ile sınırlı kalsa yine de iyi. midedeki zararlı bakterilerin üremelerini durdurucak mekanizmaları kapatarak gastirit veya ülser hastalıklarını tetikliyor. nöronlardan geçen elektrik akımını düzenleyemeyecek kadar aciz bir konuma sokuyor kendini ve sonucunda psikolojik travmalar veya epilepsi gibi daha ciddi hastalıklar baş gösterebiliyor.
vücut, bu savunma mekanizması için güç dağılımını hormonlar * sayesinde yapıyor. hormonlar da kan yoluyla vücut hücrelerine taşınıyor. stress anında daha fazla kanı bütün vücuda bir anda taşıyabilmek için kalp daha hızlı kan pompalamak zorunda ve bunun neticesinde kalp kasları işlevselliğini zaman içerisinde kaybediyor. dahası, yüksek miktarda pompalanan hormonlar, kan pıhtılaşmasına, damar tıkanıklığına neden olabiliyor. tıkanan bir damar anjiyo veya by-pass edilerek açılsa da eski gücünden yoksun bir şekilde, kişiyi yaşamdan koparıp ölüme doğru yavaş bir şekilde yolluyor.
