kesinlikle kimliginin ve aidiyetinin farkinda olan cocuktur. oyle ki;
daha ortaokul siralarindayken bircogumuz, osmanli imparatorlugunun yukselme devri ile birlikte, saha kalkan fethetme, avrupayi, doguyu, batiyi yani "otekini" yenmenin gururu ile derse daha cok alaka gosterip, hayal dunyamizda ki o iri yari pala biyikli yenilmez, egilmez, bukulmez, yeniceriler gibi savas meydanlarina birer cengaver olarak inip savasmadik mi? yukselme devrinin ilgili padisahlarinin isimleri hala aklimizda degil midir? "kitalari birer ipek kumas gibi kesip biciyorduk. kelleler damliyordu kilicimizdan. bir biz vardik cihanda bir de kuffar..."
ama duraklama ve cokus devri baslayinca, bir can sikintisi, bir melankoli, inceden bir depresiflik sarardi bunyeyi. "ulan bari balkanlar kalsaydi, gitti kirim'da gitti, vay araplar da ihanet etti ha"... diyerek bilincsizce ve farkinda olmadan da olsa onca zaferin ardindan gelen bu yenilgilere dayanamaz ve derse olan alakamizi keserdik. cunku "zafer sabahlarini kovalayan bozgun aksamlari" tahammul edilesi degildir artik. duraklama ve cokus devri padisahlarinin bircogunun ismini bilmeyiz. o donemde ki savaslarin adinida...
iste butun bunlar "aidiyet" duygusunun neticesinde ortaya cikar. birey ancak ve ancak kendisini bir topluma raptederek, kendi dunyasinin disina ilk adimi atar. iki yasindayken cinsel kimliginin ne oldugunu fark eden su garip yaratik, inanin bana ilkokula baslarbaslamaz hatta daha oncesinde bile etnik kimlik olarak ne oldugunu idrak etemesede oteki oldugunu, baskasi oldugunu bilir. ustelik yeniceri olmak icin hayal dunyasinda savas meydanina inemesine gerek yoktur cunku savas evinin dibindedir, en reel haliyle. o kurttur. zaten turk dedikleri, sevimsiz ve yuksek lojmanlarda yasayan, ya polis ya asker uniformasi giyen, turkceyi bizim sivemizle degilde, ayni televizyondakiler gibi konusan adamlardir, kadinlardir. baskasidirlar, bizden degildirler. onlar bunu bilir.
kimliklerinin farkinda olan butun "kutsal meleklerin" gozlerinden operim.
