divan edebiyatında şem ü pervenemazmunuyla sık sık karşımıza çıkan, bir çok esere ilham kaynağı, konu ve hatta isim olmuş canlı.
tasavvufî olarak pervanenin kendisini bile bile ateşte yakması kulun allah 'ın ateşinde yanarak var olması, yokluk sanılanın 'esas varlık' olduğunu idrak etmesi anlamlarına gelir.
