barış bıçakçı'nın 2004 yılında çıkardığı; 17 yıllık arkadaşların (çetin ve ender) aynı kadına (nihal) aşık olmasıyla gelişen olayları anlatan kitabı. bir solukta biterebiliyorsunuz kitabı. hani hiç yabancılık duymadan içine dahil olabileceğiniz cinsten. karakterler o kadar doğal ki, bir dostunuzun hikayesi gibi dinlettiriyor kendisini kitap. çünkü sözcükler gereksiz süslendirilmiş anlatımlardan o kadar uzak, yalın ve sakin ki; o dinginliğin arasından çıktığınızda neden bu kadar karmakarışık olduğunuzu sorgulama ihtiyacı duyuyorsunuz. mutlaka bir yerden bir parçasını alıp getiriveriyor önünüze.
kitaptan ufak bir kuple;
"karaya vurduğumuz günlerden birinde sen de söylemiştin, beni hep şaşırtan bundan sonra da şaşırtacak olan kavrayışınla; sen yine kendini sevdin. bense onu sevdim! bu iki kısa cümlede vurgulanması gerekilen sözcükleri de vurgulamıştın. böğrümde tek hamlede sapına kadar soktuğun bıçağınla balkona çıktığımda, istanbul'un berbat, nemli havasını güç bela içime çektiğimde, doğru söylediğini biliyordum."
