Firavun’a karşı çıkıp piramide tırmanmak isteyenlerin, tepeye vardıklarında “aslında bu piramit fena değilmiş” dediklerini gördük. Musa olmak zor iş; Firavun’u devirmekle kalmıyor, piramidi de yerle bir etmeyi gerektiriyor. Ama tabii, herkes Firavun’a laf ederken bir yandan da piramidin gölgesinde serinlemeyi tercih ediyor. “Sistem kötü ama düzen güzel, ben bir çark olayım da döneyim yeter” diyenlerin sesi nedense çok çıkıyor.
Emeği sömüren, doğayı talan eden, halkın iradesini sandık dekoru yapan düzenin aktörleri değişiyor, perde aynı oyunla açılıyor. Zalimlerin secdeye eğilen alnı mı? Oh ne âlâ, sömürüye helal kılıfı! Onlara göre, “haktan yanayız” demek yetiyor, ama iki namaz arasında zalimle el ele poz vermekten de geri durmuyorlar. Hakkı savunmak? O sadece hutbede güzel duruyor.
“Kimliklerimizle kucaklaşalım” deyip sonra halkın diliyle, kültürüyle savaş açanların arkasında saf tutmayı marifet zannedenlere ne demeli? Faşizan söylemlerle kutuplaştırmayı bir yönetim şekli yapanlar, muhaliflerin sesini kıstıkça “demokrasi güçleniyor” diye şakşaklanıyor. Ne de olsa nefes alamayan bir halk, iktidar için en sorunsuz halktır.
Bugün emperyalizmin tekerine çomak sokmak yerine, o tekerin altında ezilenlere “yanlış yerde durmuşsunuz” diye nasihat verenlerin devri. Sömürünün tapusunu alıp “ama bak alnımız secdeli” diye savunma yapanların saflarına katılmak kolay. Zor olan, o düzenin tüm çarklarını kırmak. Ama kırılacaklar. Çünkü mazlumun ahı, bir gün piramitlerin tepesinden aşağı yuvarlanacak herkesi. Bekleyin. Firavun’a selam duranlarla değil, Musa’nın asasını kuşananlarla yola devam!
