Bir bakmışsın Yusuf, kuyunun derinliklerinde, etrafını saran yalnızlıkla baş başa. Karşısında yıldızlar var, ama dokunamaz. Gökyüzü yakın ama bir o kadar uzak. Kardeşlerinin ihanetiyle gözlerinden süzülen yaşlar, toprağa düşüp kaybolmuş. Oysa Yusuf, kuyunun karanlığına rağmen hep yukarıya bakar; çünkü bilir, karanlık yalnızca bir perde, ardında bir ışık gizli.
Bir bakmışsın Yusuf, Mısır’a sultan olmuş. Elinde altın mühür, halkın duasında adı. O ihanetle başlayan hikaye, kaderin ince ilmekleriyle bir mucizeye dönüşmüş. Bir zamanlar kuyunun karanlığına bırakılan Yusuf, şimdi bir ülkenin ışığı olmuş. Kardeşlerinin kiniyle başlayan yolculuk, merhametin zaferiyle taçlanmış.
Bir bakmışsın Yusuf, zindanın soğuk duvarları arasında unutulmuş gibi. Fakat Yusuf, unutulmayı değil, sabretmeyi seçmiş. O zindan, bir Yusuf için imtihan, ama aynı zamanda kaderin altın kapısına açılan bir anahtardır.
Ve bir bakmışsın Yusuf, kardeşleri önünde mahcup, boyunları eğik. O an, Yusuf’un elinde tüm kozlar var. isterse intikam alabilir, isterse onları kuyunun karanlığına sürükleyebilir. Ama Yusuf, intikamı değil affı seçer. “Bugün size kınama yok,” der; çünkü bilir, büyüklük yalnızca affetmekle mümkün olur.
işte hayat böyledir. Bazen kuyunun en dibinde, bazen sarayın zirvesindesindir. Bazen ihanetin ortasında, bazen affın eşiğinde. Ve en çok da sabrın içinde. Yusuf’un hikayesi, bize her karanlığın bir aydınlığa gebeliğini, her düşüşün aslında yükselişe açılan bir kapı olduğunu anlatır.
Belki bugün senin de hikayen bir kuyuda başlamış olabilir. Belki herkes sırtını dönmüş, belki ihanetin soğuk nefesini ensende hissediyorsun. Ama unutma, karanlığın içinden doğar yıldızlar. Ve unutma, her Yusuf’un bir Mısır’ı vardır. Her kuyunun ucunda bir saray, her sabrın sonunda bir mucize saklıdır. Çünkü hayat, düşenleri değil, sabredenleri yazar.
