yaratıcının her dönem yakın davrandığını düşündüğüm millet.
Türkler Geçmişten bugüne hangi dine inanırsa inansın.
Hep deriz, Çin'e diz çöktürdük şu bu.
Aslında aleyhimizde olan inanılmaz güç dengesine rağmen bunu lehimize çevirmeyi bildik.
Biz kazandık çin vergi ödedi, çin kazandı biz esaret altına girdik. Aslında bizim varlığımız hep daha kırılgan bir yapıda idi.
Biz sanılanın çin'in, roma'nın aksine hiç binlerce yıldır aralıksız yaşayan devletler kuramadık.
Çok yıkıldık ancak buna rağmen bir şekilde ayakta kaldık ve yeniden devlet kurduk, hiç yok olmadık.
Teşkilatçı yapımızın da katkısı olsa da, bu yapı hiçbir devletin uzun ömürlü olmasını sağlayamadı.
Çok düştük ama hep kalkmayı bildik.
Bir ama bir tek en hassas konumuz olan yaratıcı ile bağımız olan konular (din-asimilasyon) üzerinden kalıcı darbeler (asimile olan Türk boyları) yedik.
Bunlar da tanrının değil, bizlerin hatasıydı.
Tarih boyunca hep böyleydi; hiçbir Zaman tanrıyı unutacak kadar refah görmedik, hiçbir zaman tanrıdan başkasına muhtaç kalacak kadar düşmedik.
Başka milletlerin defalarca kez yok olup gideceği yerlerden hep bir şekilde çıkmayı başardık.
Ve hep bir yaratıcı aradık, bozkır kültüründe dahi göklere bakarak yaratıcıya seslendik.
Hiçbir zaman refahtan şımaracak seviyeye gelemesek de "artık ancak tanrılar yıkabilir" seviyesine gelen sayısız uygarlığı yine biz yaratıcının sadık evlatları Türkler devirdi.
Yavaştan bozmaya başlasak da yaratıcıyı arama güdümüz hep diğerlerinden samimiydi.
Yaratıcı yanımızda olsun.
Elimizden en kuvvetli şeyimizi almaya çalışıyorlar; Türklük bilincimizi/ruhumuzu, mütevazı yapımızı, asi yanımızı.. sorgusuz kaderci olmak tanrıya bağlılık değildir, monarşinin gereğidir ve maalesef buna çabalıyorlar.
Yozlaşıyor yahut yobazlaşıyoruz, Türklükten uzaklaşıyoruz maalesef.
