yaşıtlarınız top oynarken yazları akasya ağaçlarının örttüğü kaldırım kenarında, gelen geçen tanıdıkların alışageldik acımayla karışık eğreti bakışlarını, yapmacık sevgi sözlerini görerek gol atanların sevincine ortak olmak, kışları ise pencerenin buğusuyla oyalanıp biri gol kaçırsın da top cama gelsin diye beklemek.
insan yürüyünce ayakları kendiliğinden mi gidiyor diye sorarmışım çok küçükken dayıma, evde yürüyenlere kızar, bağırır, herkes oturana kadar avaz avaz ağlarmışım. hatta bir keresinde
rüyamda yürüdüğüm görüp uyanmışım, yataktan o şevkle inmiş, sonra da çıt çıt diye kırılan
dallar, yerde iç içe geçmiş, dokunulduğunda ayrılan yapraklar gibi düşmüş ayaklarım, ben de
öylece burnumu sofanın muşambasını yaslamışım. bunları bana kimse anlatmadı. miş'li geçmiş zaman olması tesadüf.
tıpla ilgilenenler bilir, travmaya bağlı kas endorfin gerilmesinin omurilik soğanındaki iç cepheye baskı yapıp soluksuz bırakması, kimi vakalarda leğen kemiği boşalmasına neden olduğundan kişi belinin döndüğünü hisseder, lakin hareketsiz kalan vücudun titremeyle karışık manik atakların zihne oyunudur bu aslında, daha sonra acıyla fark eder ve hıçkırıklarla ağlayarak bir gün önce dayısının aldığı motor yağını tekerlekli sandalyesine sürer.
şu belde çevrilen çemberlerden atmıştı küçükken bir animatör tekerlekli sandalyemenin üstüne.
arabamla beraber belki çeviririm sandım, tüm gözler bendeydi, dayım "hadi oğlum ya sen
yaparsın" dedi, evet, yapardım belki, ama yapamadım işte, çeviremedim, havuza düştüğümde insanlar clup dansına başlamıştı.
o günden beri tesadüf diyorum herşeye, serendipity filmini izletti geçenlerde bir arkadaşım bana. bazen böyle gelip yoklarlar beni vicdanlarını rahatlatma, kendi kendilerine bak biz ne kadar sağlıklıyız, halimize şükretmeliyiz deme uğruna. insanın zaman zaman böyle şeylere ihtiyacı oluyor. ben de kör ve kolsuz bacaksızlara bakıyorum. çok sevdim filmi. bir gün öyle aşk yaşarım belki.
