Hiç erkek arkadaşı olmayan insan doğal olarak böyle hissediyor işte. Değil evlenmek hiç erkek arkadaşım olmayacak gibi hissediyorum hatta.
Beni bu kurallarımla kim ister ki?
Her gün evde oturan, işten eve evden işe giden bir hayata biri dahil olamaz ki.
Aksam bir yere çıkmam yasak, çıksam da erken dönmek şartıyla.
Ben zaten bu yaşıma kadar erkek eli tutmamışım, öpüşmek bile bana dünyalar kadar uzak bir kavram ben nasıl biriyle ilişki yaşayacağım ki? Kimse istemiyor artık benim gibi kızları.
Vücudum desen bir sürü sıkıntı dolu.
Ben bile başkasında olsa iğrenirim insanlar haklı bana yanaşmamakta.
Ben de sevilmek istiyorum elbet. Ben de ilgi görmek istiyorum hayaller kuruyorum ama sonra sen kimsin ki bu hayalleri kuruyorsun? diyorum kendime. Hak etmiyorum ki sevilmeyi. Ediyorum ama benim istediğim sevgi şeklini isteyen insan kalmadı ki dünyada.
Nasıl evleneceğim ki ben hayallerimdeki gibi bir adamla? Bu kurallarıma anca kimsenin istemediği hayvan gibi davranan bir adam gelir. O da gizli sapık çıkar. Kadından anlamaz.
