buranın zemini gerçekten sıkıntılıydı.
alüvyal ova oluşu, üzerine amik ovasının dahi kurutulup yerleşime açılmış olması..
çok yazık, az hatıram anım yok şu şehirde.
evet osmaniye'de, adana'da da yıkılan binalar var ama tabiri caizse antakya kalmamış durumda.
antakya tarihinin 3. büyük depremini yaşadı, o da bizim jenerasyona denk geldi maalesef.
500 bin nüfuslu kent..
nice yaşanmışlıklar,
sınava hazırlananlar, aşık olanlar, geçim derdinde olanlar, yaklaşan doğum gününü düşünenler, gelecek planı yapanlar..
nice buluşmalara hüzünlere ev sahipliği yapan caddeler, sokaklar..
ki antakya tarihinde defalarca kez yıkılmış olsa da, sonradan kurulma bir kent değil.
ruhu olan, tarihi bir kent.
hatta çok eleştirirdim antakya antakya diyorlar, kozan'dan osmaniye'den ne farkı var diye.
şu an öyle sıcak geliyor ki..
enkaz altında kalanlara, hayatını kaybedenlere, yakınını kaybedenlere, ortada kalanlara, kente..
üzülüyoruz..
