eğlenceli gecenin ardından çöken mutsuzluk

ne zaman güzel bir akşam, gece geçirip eve gelsem salonun koltuğunda dakikalarca boşluğu izler düşünür dururum. Gece sonlanmış herkes evine dağılmış belki yatıp uyumuşlarken ben nedenini bilmeden boşluğu izlerim belki tüm mutluluklar gülüp eğlenmeler geriye çekilip yalnızlık hissi hahahaah bak ben yine burda seninleyim dediği içindir. Bu gece sanki en az ben eğlendim, en az ben mi keyif alıyorum bu hayattan ya da ben bu ışıltısı sönen gecenin ardından kendi boktan hayatıma dönmek istiyor muyum acaba. özellikle ne zaman bi tiyatrodan eve gelsem izlediğim boşluğa tiyatrocu olmaya cesaret edemediğimden kendimi suçlayan sesler dahil olur. bu hüzün bazen direkt eve gelen yolda çöker bazen tam uykuya dalacakken ne bileyim çöker bir ara mutlaka bu olaya izmir sendromu, taksim sendromu diyenler olmuş bi istanbullu olarak bence düpedüz taksim sendromu
yine de en kötü gecemiz böyle olsun be sözlük!