dedenin ölmesi

kötü bir dedem var. kötü bir insan demiyorum, diyemem; ama kötü bir dedeydi. buna karar verecek kişi torunu olarak benim. 18-19 yaşlarımda dedemle beraber yaşamaya başladık. benim açımdan bir sorun yoktu ve dedemi seviyordum, hatta belki de öğretmen olmasından ve kitaplara ilgisinden dolayı bir saygım da vardı. zamanla aramızdaki mesafe açıldı. aynı evdeydik ama görmüyorduk bile birbirimizi. sebebi beni kendinden uzaklaştırması oldu. arkamdan kötü şeyler söylediğine çok kez şahit oldum. başta da söyledim dedemi seviyordum, ama sonra olmadı. umduğum gibi değilmişsin dede. çevreme anlattığımda "yaşlılığına ver" diyorlardı. ama sen salak biri değildin. yüzüme değil arkamdan konuşma gereği duyacak kadar zekiydin ama çoğu kez yakalandın bana. bu yüzden sevemedim seni. şimdi yoğun bakımdasın. ancak vicdan yapmayıp, erdemli olup tekrar diyorum, nefret etmiyorum ama sevmiyorum seni. ılerleyen yaşlarımda daha net oturacaksındır kafamda. niye böyleydin, niye soğuktun belki daha iyi anlayabilirim. üzerimde de hakkın elbet vardır, reddedemem ama benim de var.