sözlük yazarlarının itirafları

Benim günahım tembellik. Son 3 senedir bir koza evresindeydim. Sancılı bir değişim yoluna gittim ve yeni şeyler denedim. Enstrüman yabancı dil insan film iş psikoloji vücut geliştirme kalistenik ilgimi ne çekiyorsa sardım başıma ve belli bir seviyeye gelmek için çabalamaya çabaladım.
Az önce Türk japon vakfının sitesinden öğrendim jlpt n2 derecesinden 2 puanla kalmışım.  Geçmen durumunda Japoncada profesyonel çalışma yetkinliği kazandığını ve 1000 küsur kanji bildiğini gösteren bir belge veriyorlar sana. Ve 1 soruyla kaçırdım ben bu belgeyi. Kötü, bununla beraber birkaç ay sonra aynı sınava girip çok rahat geçicem demek bu. Bir düşündüm. Nasıl oldu bu? Aynı soruyu bana soranlara verdiğim cevaplar genelde klişe ve kendi tecrübelerimi içermeyen türdendi, çünkü asla kimseye anlatabileceğim bir sistemim ve somut tarif edebileceğim bir çabam olmadı. Her alanda vaziyet böyle. Hepsinin de ekmeğini yedim işin ilginci. Gene de eğer gerçekten kıçımı kaldırıp disiplinli bir şekilde çalışsaydım 4 değil 6 dil biliyor, 5 değil belki de 6 haneli bir aylık gelir sağlıyor (tamamen doların kerameti) ve aylar önce 1-2 hafta çalıp bıraktığım kemanda şu anda hiç olmazsa arpej çıkarabiliyor olurdum. Re zero gerçekliğinde yaşasaydım ölmeden önce duyduğum son şey betelgeus'un  "taida, desu ne" sözleri olurdu.
Mutlu sayılmam, mutmain hiç değilim çünkü olmaması gereken bir yorgunluğum var ve ben miskinim. Yolun bitişini göremezsem sonum miskinliğimden olacak.