insan bir kısır döngüye tabiidir. Doğar, deforme olur ve çürür. Bu evreler oluşurken envai çeşit duygu durumuna bürünür. Yağmurlu bir günde bir melankolik şarkı ile camdan dışarıya gözlerini süzerek hüzne sarılır. Kendini en iyi hissettiği, ya da anısı pek mühim olan bir banka oturur geleceğini, geçmişini düşünür. Hayatını ikame ettirmek için para kazandığı işinde bir mola esnasında bir telefon açar, sevdiklerini düşünür.
Kimi bir çınar ağacı altında “dünya bu denli refah içinde yaşanılabilecek bir yer iken neden baskı ve savaş?” diye düşünür. insandır, düşünür.
Durakta kulaklığı takılı son otobüsü bekleyen kişi ile bir kasabada soğuk odasında gözlerini tavana diken birinin çalma listesi aynıdır. ikisi de her Sezen Aksu parçasında iç dünyasında muhakemesini kurduğu duygusal sorunlarını tazeler. Hani diyor ya “Hiç düşmedim mi aklına, hiç çalmadı mı o şarkı.” insandır, üzülür.
Kimileri için odasına vuran o hafif turuncu sokak lambası mühimdir. Gece lambası niyetine kullanır. Sanki odasının daimi bekçisi ve dostu gibi.. Işık biraz güçlü ise bir kağıt kalem tüm günü anlatmak için “Sevgili günlük..” diye yazmaya başlayabilir. Belki de bir başucu kitabının en sürükleyici sayfaları çevrilebilir. Ya da bunlardan bağımsız kendi içinde bir soru/cevap etkinliği başlamış da olabilir. Nihayetinde onların sokak lambaları var. Şanslılar.
Bu böyleyken ve bu kısır döngü dönmeye devam ederken;
“Dünyayı güzellik kurtaracak. Bir insanı sevmekle başlayacak her şey.”
