En büyük travmayı 20 yaşımın başlarında yaşadım diyebilirim.
Ve belki en çok ben üzülmeme rağmen ağlayan koca koca insanları hep ben teselli ettim. Diğer insanlar sanki bana hayat güzel gibi koca koca insanları bana emanet ettiler.
Önce kendi içimde şükre inanıp, ardından insanları sürüklemek hiç kolay bir iş değildi.
Yalnızca Allah'a şükür olsun; beklediğin bazı şeyler hiç olmayacak zamanda oldu. O an anladım yaradanın kaldıramayacağı bir yük vermeyeceğini. O teselli ettiğim insanlar dahi bu yardımı gördüler diyebilirim.
Herkesin koca koca insanların ulu orta ağladığı yerde hem onları teselli etmek, hem de gidip yalnız tenha köşelerde gizli gizli ağlamak.
Ama şunu da fark ettim.
Bu haksızlık, bu bela beni de epey değiştirdi. Halen Güler yüzlü bir insanımdır. Ama eskiye nazaran çok daha umursamaz, bazı şeylerden hevesini almış, artık birilerini taşıma kapasitesini o zaman doldurmuş birisi oldum.
