Hayatımdan çıkarmak istemediğim bir arkadaşım var. Sürekli bebek gibi sevilmek, ilgi görmek istiyor. Seviyorum zaten ama başka bir sevgi. Sanki küçükken hiç ilgi görmemişçesine bütün ilgiyi benden bekliyor. Yaptığı her davranışın ardından bir karşılık bekliyor. Ben bu kadar vıcık vıcık arkadaşlıkları sevmiyorum bile. Aklıma sıçayım nerden bulaştım diye de kendime kızıyorum aylardır. Hem kanım kaynıyo hem de sinir olmaya başladım diye.
Ama bugün olan şey canımı gerçekten sıktı. Diplomamı aldım, yedi yabancılar kutladı mesajlardan telefon çöktü resmen. Ve o sadece şunu yazdı: "Diplomayı beraber alırız sanıyodum." Hani böyle mutluluktan içiniz içinize sığmaz ya, öyleyken birden bire ters bi laf işitirsiniz de mutluluğunuz düğümlenir. işte o duyguyla hay seninle arkadaş olanın diye sövmeden edemedim içimden.
Düzgün konuşuyorsun olmuyor,ters konuşuyorsun olmuyor. Kendimi yedim bitirdim. Hni kişisel gelişimlerde diyorlar ya sizi dibe çeken insanı hayatınızdsn çıkarın. işte tam o kişisin.
