herkes kendini yalnız hisseder. Ama yalnızlar ikiye ayrılır yalnızlık edebiyatı yapanlar ve asıl yalnız yaşayanlar. kendimi en çok yalnız hissettiğim birkaç andan bahsedeceğim.
bursa’da elime kaynar su döküldü. elimi soğuk sudan çıkaramadığım için eczaneye gidip yanık kremi alamadım o gün sabah 6’ya kadar ağlaya ağlaya ders çalıştım bir krem alanım yoktu ailem istanbul’daydı. rahatsız etmekten çekinmeyeceğim arkadaşım da yoktu arayıp isteyemedim. çok yalnız hissetmiştim.
yalnız yaşadığım süre boyunca kendimi intihar etme düşüncesinden vazgeçirmek için ağladığım geceler çok yalnız hissettim. aile ve yakın arkadaşıma anlatamıyordum çünkü sürekli bana nasihat ve hayat güzelmiş gibi şeyler empoze etmeye çalışıyorlardı. sürekli gözlerime ağlak bakıyor beni kaybetmek istemediklerini söylüyorlardı. beni anlamayacaklarını biliyordum hiçbiri hayatlarında böyle hissetmemişlerdi.bunları anlatacak kimsem yoktu çok yalnız hissettim. sözlüğe yazıyorum çünkü bunları beni tanıyanların okumadığını bilmek rahatlatıyor.burdaki insanlara dert anlatmayı seviyorum çünkü bana ağlak, üzülen gözlerle bakıp sarılmak istemiyorlar. ben güçsüz biri değilimdir kendi kendime halledebilirim.
bursa’da bir tiyatro, etkinlik, kahve içmeye bile arkadaşım yoktu. hiçbiri benim anlaşabileceğim tipten insanlar değildi. okulun olmadığı günler hiçkimseyle konuşmuyor olmak çok yalnız hissettirdi. ama fena alıştım bu yalnızlığa öldürmeyen şey güçlendiri tam anlamıyla yaşadım. artık intiharı düşünmüyorum, kendimle başa çıkabiliyorum, kendimle keyifli zamanlar geçiriyor, yalnız olsam bile daha az yalnız hissediyorum.
